Wanneer wel of geen adhd medicatie gebruiken? Jullie ervaringen/overwegingen.
Een van onze kinderen heeft adhd, ik zeg het al zijn hele leven en op zijn 4e kreeg hij ook officieel de diagnose. Hij is slim, maar heeft geen focus of concentratie (tenzij het een van zijn hyper focus onderwerpen betreft zoals minecraft spelen). Hij raakt enorm over vraagt op school en door het gewone leven. Hij geeft thuis aan geen werkjes te willen maken op school, vind ze te moeilijk terwijl ze qua niveau prima passen, is uit school heel snel gepikeerd en boos, kan dan ook weinig hebben van ons tot boze buien met schreeuwen en schoppen aan toe, heeft dagelijks ongelukjes zowel op school als thuis (in een drukke periode meerdere keren per dag en in een rustige periode soms weken lang alleen na school). Het zit hem heb ik het idee heel erg in de weg, hij was heel blij met een doos lego voor sinterklaas, maar wil hem nu nog steeds niet bouwen want hij is te groot en hij is er te moe voor (er te moe voor zijn zijn woorden, ik denk dat het niet te moe is qua energie maar concentratie vermogen). Hij wil het zelf doen, maar het lukt hem niet. Het is dus ook niet zo dat ik het voor hem mag bouwen zodat hij er mee kan spelen. Ergens denk ik dat medicatie hem kan helpen, dat als hij meer rust heeft in zijn hoofd het beter gaat, maar hij is pas 5... nu al beginnen...
We gaan weer aan de bel trekken bij zijn behandelaar, maar voor ik dat doe wil ik eigenlijk weten waar ik zelf staan bij dit onderwerp. Ik vind 5 zo jong voor medicatie die mogelijk hem blijvend veranderd* en tegelijkertijd hoe lang moet hij tegen zichzelf aan lopen voor we hem op die manier gaan proberen te helpen. Als hij nu al vast loopt wordt groep 3 een ramp vrees ik terwijl hij zo graag wil leren lezen en dol is op rekenen.
Het is zo'n lief en leuk ventje... Ik ben dol op hem (ook al wordt ik soms ook gek van zijn eeuwige geluid en nooit stil zitten) en het is echt heel naar hem zo te zien als hij soms is. Dat hij dan alleen nog maar geluid maakt omdat hij zo vast loopt dat hij niet eens meer worden kan maken of dat hij de doos lego die hij zo graag wilde nu niet wil bouwen. Ik wil hem graag helpen te zijn wie hij is als zijn beperkingen/problemen hem niet zo dwars zouden zitten.
Wat hebben jullie gedaan, hoe pakte dat uit en zou je wat weer doen?
* Ik zeg niet dat de medicatie dat doet maar in mijn zoektocht naar informatie las ik zowel dat er onderzoeken waren die wel lange termijn gevolgen en blijvende veranderingen bij kinderen zagen als onderzoeken die dat niet zagen. Voor mij is dat punt dus onzeker vandaar dat ik schrijf mogelijk blijvend veranderd.
Ik kan je helaas niet helpen, maar ik vind het heel mooi om te lezen hoe jij je zoontje ziet en dat je hem volledig accepteert!!! Ik wens je veel wijsheid 
Doglover351 schreef op 14-01-2023 om 11:55:
Ik kan je helaas niet helpen, maar ik vind het heel mooi om te lezen hoe jij je zoontje ziet en dat je hem volledig accepteert!!! Ik wens je veel wijsheid
Dank je wel, het is een ontzettend lief ventje en hij heeft veel meer last van zijn beperking/problemen dan wij (ook al ben ik zelf een mens en vind ik het continue geluid dat hij maakt ook wel eens vervelend, maar als hij alleen nog maar geluid maakt ipv te praten omdat hij dat even niet meer kan is dat voor hem echt veel erger dan voor ons). En ook al is hij soms echt moeilijk/pittig zit er echt een gouden hartje in en blijft het een jongen die ook de bezorgers van coolblue een knuffel geeft midden op straat die hij nog geen 3 minuten kent. Ik wil gewoon dat hij zijn plekje vind en gelukkig is, als medicatie hem daarbij helpt wil ik hem dat geven maar gezien de huidige problematiek ben ik dan ook bang dat hij het niet kan aangeven als het niet helpt/hij te veel last heeft van bijwerkingen. Een kind met slechte ogen geef je een bril en dan kan die makkelijk meetbaar zien, als hierbij in een diagram waardes af te lezen waren geweest of een formule voor gegarandeerd succes was het zo veel makkelijker. Maar we blijven ons in zetten voor hem en gelukkig hebben we een school die hem echt ziet en een aantal vrienden die ook mee willen denken waar hij terecht kan als we bv een afspraak hebben bij zijn psycholoog zonder hem. Het scheelt heel erg als je er niet alleen in staat. Ook dat er nu een diagnose is en het niet meer afgedaan wordt als passend bij de leeftijd terwijl we zelf echt al lang door hadden dat dat niet waar was zoals we eerder weg gestuurd werden bij het cjg en de huisarts.
Mijn dochter had op jonge leeftijd vaak oorontsteking en hoorde dan ook echt niet goed. Nu zijn haar oren inmiddels prima maar toch heeft ze wel moeite om mensen te verstaan. Bij het audiologisch centrum legde men uit dat als je in die cruciale jonge jaren niet goed kan horen, je hersenen het later lastig kunnen vinden om geluid om te zetten in informatie.
Ik zou me voor kunnen stellen dat een jong kind met adhd later moeite heeft in de sociale omgang, omdat hij dat op jonge leeftijd niet goed geleerd heeft. Zowel door de adhd zelf als door de negatieve reacties van anderen op zijn gedrag.
Stel iedereen moppert op je, dan krijg je een ander zelfbeeld dan wanneer men dat niet doet.
Het lijkt mij juist vrij oneerlijk om een kind geen medicijnen te geven waardoor het zich beter zou kunnen ontwikkelen en positieve ervaringen opdoen. Alsof je een kind expres geen bril zou geven.
Prillewits schreef op 14-01-2023 om 17:37:
Mijn dochter had op jonge leeftijd vaak oorontsteking en hoorde dan ook echt niet goed. Nu zijn haar oren inmiddels prima maar toch heeft ze wel moeite om mensen te verstaan. Bij het audiologisch centrum legde men uit dat als je in die cruciale jonge jaren niet goed kan horen, je hersenen het later lastig kunnen vinden om geluid om te zetten in informatie.
Ik zou me voor kunnen stellen dat een jong kind met adhd later moeite heeft in de sociale omgang, omdat hij dat op jonge leeftijd niet goed geleerd heeft. Zowel door de adhd zelf als door de negatieve reacties van anderen op zijn gedrag.
Stel iedereen moppert op je, dan krijg je een ander zelfbeeld dan wanneer men dat niet doet.
Het lijkt mij juist vrij oneerlijk om een kind geen medicijnen te geven waardoor het zich beter zou kunnen ontwikkelen en positieve ervaringen opdoen. Alsof je een kind expres geen bril zou geven.
Hier ben ik het mee eens.
En TO, ik lees enorm betrokken ouders en leerkrachten. Ik kan me niet voorstellen dat jullie ongewenste bijwerkingen of het effect niet zullen opmerken. Mijn kind was 7,5 toen hij begon en de kinderpsychiater gaf aan dat het echt wel lang duurt voordat kinderen zelf kunnen benoemen hoe ze zich voelen en wat het effect is. Ik was bang dat de creativiteit en openheid onderdrukt zouden worden. Maar ik zie alleen maar een kind dat opgebloeid is en juist die creativiteit kan omzetten in actie/resultaat ipv dat het bij ideeën blijft en veel meer rust heeft om tot spel te komen. Ik wens je veel wijsheid
Je vroeg naar ervaringsverhalen.
Ik ken twee kinderen (uit twee verschillende gezinnen) met een ernstige vorm van adhd. Ze zijn begonnen met medicatie toen ze ongeveer 7 en ongeveer 8 waren; diagnose was er bij allebei al eerder.
Heeft hij beide gemaakt dat ze op regulier onderwijs konden blijven en zich gingen ontwikkelen, qua schools leren én sociaal.
Beide ouderparen hadden veel twijfels over medicatie. En beide zeggen nu: waren we maar eerder begonnen. (Voor het kind zelf, niet voor de omgeving).
Garanties heb je nooit. Zoals je hier al leest; bij de een werkt het wel, bij de ander niet, soms is het lang zoeken of gaat de voorkeur uit naar bepaalde situaties wel en verder niet. Dat geldt ook voor bijvoorbeeld slecht zicht zoals hierboven al meermaals is vergeleken. Je kunt meten hoeveel iemand ziet en wat de sterkte is. Een bril geeft dan vaak beter zicht. Toch geldt dat niet voor iedereen, want soms spelen er nog meer/andere factoren mee dan de sterkte, zoals andere oogaandoeningen of afwijkingen. Niet iedereen zal dus optimaal zicht hebben met een bril en dan zal diegene aanvullende trucjes moeten leren om daarmee om te gaan en zal het altijd op een bepaalde manier een rol blijven spelen waarbij het soms gewoon lastig is en blijft. Dat geldt voor ADHD net zo zeer. Het gaat niet over en bij de een helpen medicijnen beter dan bij de ander.
Zoals ik het lees heeft hij een fijne thuisbasis en een fijne school en juf die echt wel mee willen denken, maar ook zoekende zijn. Als je samen zoekt, is de kans groter dat je meer vindt en heb je ook steun aan elkaar.
welke medicatie en welke dosering is een kwestie van uitproberen, dus echt trial en error. Laat je niet afschrikken door een error, zou ik vooral zeggen.
Een belangrijk criterium vind ik hoe een kind over zichzelf denkt. Ook zo jong kan er al heel veel frustratie en negativiteit in zitten. Want kinderen zien dondersgoed dat andere kinderen werkjes wel kunnen en dat zij telkens falen. Ook continue strijd, zoals over het in de broek plassen, is gewoon niet fijn.
Daarnaast heb ik van een docent met zelf adhd uitgelegd gekregen hoe het werkt met de medicatie en hun effect op de hersenen.
Als je iets leert, wordt er in je hersenen een weggetje aangelegd. Dat begint als een zandpaadje, doe je iets vaker, wordt het een klinkerweg, asfaltweg, provinciale weg, tot je iets heel goed beheerst en dan is het een snelweg.
Bij adhd wordt iedere keer opnieuw een zandpaadje aangelegd. Ontzettend inefficiënt natuurlijk, en totdat iets na heel veel moeite geleerd wordt, zijn er eigenlijk geen snelwegen. Zo groei je op met een heel onhandig stel hersenen. Door adhd medicatie te nemen, leert een brein minder provinciale wegen en snelwegen aan te leggen dan iemand zonder adhd, maar allicht meer provinciale wegen en snelwegen dan zonder adhd medicatie.
’ blijvende veranderingen in de hersenen ‘ zijn niet noodzakelijk iets negatiefs.
Zoals hierboven al werd gezegd, iedereen heeft wel een mening over adhdmedicatie, niet gehinderd door enige kennis van zaken. Laat je gewoon goed adviseren, eventueel bij meerdere specialisten.
En vertrouw daarnaast op jouw gevoel als moeder.
Uit nabije omgeving ook ervaringen. De medicatie vormde echt een verademing, ook voor de kinderen zelf. Het nadelige punt is vooral welk type ze krijgen. Als ze kortwerkende tabletjes krijgen moeten ze (op schooldagen) zelf in de gaten houden wanneer ze de volgende moeten nemen. Dat werkt bij een kind natuurlijk niet, zeker niet bij ADHD. Toen er geswitcht mocht worden naar langwerkende medicatie (Concerta) waren we echt heel blij. Dat gaat nu ook fantastisch.
Ik heb gekozen voor wel medicatie. Dit gaf zo veel meer rust in het gezinsleven; hij kon hierdoor ook gelukkiger zijn. En ook de schoolprestaties zijn belangrijk: die zullen lager zijn zonder medicatie.
Onze zoon is pas op de middelbare school met medicatie begonnen, zonder zou hij nooit een diploma hebben behaald, ondanks een IQ van rond de 130 en bijbehorende nood aan intellectuele stimulatie.
Van de lagere school draagt hij kwetsuren mee, hij zei ooit out of the blue ‘ ik ben een slecht kind’ 😭😭😭
Wat wel zo is: op dagen dat hij medicatie neemt is hij anders, niet zijn sprankelende enthousiaste levendige creatieve zelf.
Het is en blijft een continu afwegen. Medicatie is geen mirakeloplossing maar is ook niet des duivels.
Wij hebben voor mijn zoon wel gekozen voor medicatie en dat is de beste keuze ooit geweest. Inmiddels is hij oud genoeg dat hij mag stoppen als hij dat zelf wil, maar hij vind het zelf heel prettig. Hij is echt rustiger in z'n hoofd.
Zelf heb ik op latere leeftijd de diagnose ADHD gekregen en snap nu pas waarom ik sommige dingen wel en sommige dingen niet kan. Of waarom ik steeds overprikkeld ben etc. Ik heb een aantal soorten medicatie geprobeerd en zit nu aan de 3e keus omdat ik van de andere twee zoveel last had van bijwerkingen dat ze meer kwaad dan goed deden. Maar ik was wel echt een stuk rustiger en minder snel overprikkeld wat voor mij en mijn omgeving dan weer heel erg fijn is. Nu ben ik nog zoekende naar de juiste dosering.
Als ik deze ervaringen eerder had gehad was zoon nog steeds aan de medicatie gegaan. Hij is namelijk helemaal op gaan leven toen hij ermee begon. Dus ik zou het zeker een poging geven als je twijfelt. Bevalt het niet? Dan is stoppen super makkelijk met methylfenidaat. Bevalt het wel? Dan zie je heel snel aan je zoon dat hij de wereld net wat beter aan kan.