Kleuter vind alles en iedereen spannend en kan slecht alleen spelen
Hallo moeders,
Hierbij even een korte inleiding tot onze vraagstelling.
Wij hebben een zoontje van 4, 5 jaar.
Een (hoog) sensitief kind.
Vooral gevoelig mbt oren, neus en alles wat bij sensitieviteit te maken heeft.
Lastige start gehad op basisschool, dwz thuis kwam alles eruit, waardoor we een erg pittige tijd hebben gehad en soms met de handen in het haar zaten. Maar gelukkig gaat dit nu stukken beter en nu vaak alleen nog pittig als hij moe is. Maar dat herkennen we inmiddels goed.
We hebben soms wat vraagtekens mbt tot z'n gedrag en vroegen ons af of meer ouders dit herkennen.
Nog steeds blijven vreemde mensen maar ook bekende mensen "spannend".
Als iemand op straat vriendelijk gedag zegt, dan kruipt hij achter ons. (soms vraagt hij waarom zeg je die gedag, ken je die). Dit gebeurd bv ook 's morgens op 't schoolplein als een kindje (soms ook een vriendje) hem gedag zegt of een bekende, zegt niets of kijkt naar ons van HELP er zegt iemand wat tegen me.
Terwijl hij bv later in de pauze wel met dat kindje speelt.
Vragen ze in de winkel wil je een snoepje dan idem, achter papa of mama kruipen maar niks durven zeggen.
Alsof alles en iedereen spannend is ofzo.
Op school komt hij verder wel aardig mee kwa leren, al is 't een afwachtend kindje dat niet mee zingt, niks durft te zeggen in de kring etc. En als een kindje iets wil wat hij toevallig heeft of mee speelt dan zal hij weglopen en 't kind 't over laten nemen.
Verder kunnen we als karaktereigenschappen noemen
: gevoelig, slim en verbaal sterk, ongeduldig wil graag alles in 1 x kunnen, kijkt heel graag tv (maar vanwege gevoeligheid echt wel schermtijd).
Ook kan hij erg slecht alleen spelen.
Op een vrije dag bv als we een keer niks doen mbt een uitje, dan kleeft hij de hele dag aan mij, is zelden tot zelf spelen aan te sporen.(ook 't eerst meespelen oid helpt niet) Verveeld zich snel..
Tuurlijk maak ik ook echt wel tijd voor hem en last 'm soms meehelpen (maar wil dat soms ook niet). Soms laat ik 'm maar wat aanmodderen en vervelen. Maar als ik dan even uurtje strijk op de slaapkamer ligt hij 't hele uur erbij te niksen en vervelen dit Terwijl hij speelgoed zat heeft.
Speelgoed wordt in weinig items aangeboden zodat 't ook niet teveel tegelijk is
Herkent iemand dit?
Hij is inderdaad nog erg jong en dan is het ook lastig uitleggen. Je zou nog eens kunnen proberen te raden waarom hij het eng vind en dus mogelijke opties aanbieden. Ben je bang dat je het verkeerde zegt? Ben je bang voor de reactie van de ander? Etc. En als je er dan achter bent samen met hem een oplossing bedenken bijvoorbeeld een standaard begroeting.
Je kunt ook zijn angst erkennen en vervolgens aanmoedigen de stap toch te zetten. Bijvoorbeeld "Pietje vind je het een beetje spannend dat Marietje je gedag wil zeggen? Het is ook spannend. Zullen we het anders samen doen?" En terwijl je dat zegt zorg je dat je zelfde hoogte als hem aanneemt. Dat je dus echt naast hem zit. En dat je hem dan na afloop positieve feedback geeft. "Goed gedaan, wat stoer van je".
Ik zou het gewoon even loslaten, de valkuil is dat hij leert dat hij niet goed is zoals hij is en dat kan nooit goed zijn. Kinderen maken ook sprongetjes en dan ben jij maar bezig ze over die hindernis heen te krijgen terwijl ze het later zelf kunnen.
Er zijn altijd verlegen en minder verlegen kindjes. Ik zou hem wel stimuleren om iets terug te zeggen als een klasgenootje hem begroet. 'Pietje zegt hallo tegen jou, hij vindt het vast fijn als je ook hallo terug zegt'. Of bijvoorbeeld bij de kassa zeggen dat hij niet bang hoeft te zijn voor de meneer of mevrouw en gewoon ja of nee kan zeggen of desnoods ja knikken of nee schudden.
Over vervelen; dat is niet erg. Je kunt hem ook stimuleren om andere kindjes te vragen of ze willen komen spelen. Met vakanties is dat wel wat lastiger natuurlijk.
Een broertje/zusje is, als het er nu zou komen, zeker niet meteen eens speelkameraadje en ook als ze ouder worden speelt dat leeftijdsverschil een rol. Je kunt een kind best vertellen dat je begrijpt dat hij dat jammer vindt, maar dat dat nu eenmaal zo is en ook niet gaat veranderen. Daarmee schep je duidelijkheid ook al is de boodschap misschien niet zoals hij wenst.
Aiden schreef op 25-07-2022 om 15:31:
Ik zou het gewoon even loslaten, de valkuil is dat hij leert dat hij niet goed is zoals hij is en dat kan nooit goed zijn. Kinderen maken ook sprongetjes en dan ben jij maar bezig ze over die hindernis heen te krijgen terwijl ze het later zelf kunnen.
Mijn intentie en vraagstelling was herkent iemand dit...niet hoe zorg ik ervoor dat hij dit allemaal wel doet.
Snap je opmerking maar dat is 't laatste wat wij willen en 't is niet zo dat we daar constant mee bezig zijn. Was gewoon benieuwd.
We geven telkens wel 't goede voorbeeld, maar dwingen hem niet om het te moeten doen. Wel oefenen dus wel eens situaties maar niet daarna : morgen ga jij 't zelf doen.
Mijn zoon was ook zo, tot zijn 8e heeft hij nooit een plakje worst durven aannemen bij de supermarkt of zo. In een kleine groep (3-4 personen) redde hij zich wel.
Inmiddels 17, een boom van een vent, maar het liefst gaat hij naar McDonalds of een restaurant waar je besteld met een tablet of een briefje want dan hoef je niet direct te communiceren.
Aan de andere kant wil hij zijn beroep gaan maken van mensen coachen op gezondheidsgebied, hij beseft dat hij dan toch echt moet gaan praten en kan dat ook prima, maar wel op zijn tijd en niet omdat iemand anders aan dringt.
Bedankt allemaal voor de reacties. Fijn te lezen dat het dus niet geheel vreemd is dat hij nog zo (extreem) verlegen is. Het ging ons om de herkenning,, niet hoe kunnen we dit gedrag zo snel mogelijk veranderen. Maar toch bedankt voor 't meedenken.
Hij mag 't op zijn eigen tempo doen.
Ik herken het wel met dochter (3,5) hoor. Ze hoeft echt geen haantje de voorste te zijn, maar ik zie dat het haar soms in de weg zit. Dan vind ik het lastig voor haar, zonder dat ik haar idd wil dwingen iemand anders te zijn of dat ze niet goed is zoals ze is. Ik wil haar gewoon helpen. Ik probeer ook bewust geen stempel te plakken op wie ze is, maar wel te benoemen wat ze doet. (Voorkomen van ik ben nou eenmaal zo... Zelfde geldt overigens ook voor andere eigenschappen.) Ze is super enthousiast voor er bezoek komt "Wanneer komen mijn vriendinnetjes?". En als ze er dan zijn kruipt ze in haar schulp.
Ze heeft het ook op bekende plekken. Ze kan ook gerust alternatieven bedenken als iets te spannend is. Of als ze eerst iets moet vragen bij iemand (die ze kent), gaat ze maar iets anders doen omdat ze het te spannend vindt om te vragen.
Dochter kan hele verhalen vertellen over wie we net gezien hebben (kindjes van kdv bijvoorbeeld) behalve op het moment dat we ze ontmoeten. Dan is het spannend. Dat benoemt ze ook wel eens, maar idd lastig om dan te benoemen wat daar spannend aan is.
Je ziet wel echt vooruitgang bij onze dochter daarin. Ze voelt zich sneller op haar gemak ed. dan voorheen.
We proberen haar niet te forceren om iets te doen wat ze niet wil. Wel proberen we haar uit te dagen. Ik probeer ook te denken wat wil/kan ze wel. Als we ergens zijn, dan speel ik in het begin even mee en als ze dan 'los' is, gaat het vaak wel. Of ik benoem dat ik ergens zit en wel kijk hoe ze het doet bijvoorbeeld.
En soms verbazen ze je ineens en lopen ze ineens ergens heen en gaan ze naast iemand spelen en zit je vol trots te kijken. 
Yvonp schreef op 25-07-2022 om 14:29:
[..]
Klinkt misschien raar maar vind 't fijn dit te lezen, de kinderen uit zijn klas en omgeving die we kennen zijn dus allemaal niet zo, in z'n klas is hij dus ook 't meest terughoudende en verlegen kind.
We dachten dus dat 't misschien wel wat extreem was.
Iemand moet in de klas het verlegenste kind zijn. Zo is een ander kind het langste en weer een ander het kleinste. En een van de kinderen wisselt het eerst zijn tanden en een ander het laatst. Laat hem in zijn waarde zoals hij is en help hem met contact maken maar dwing hem niet. Hij komt vanzelf wel een keertje uit zijn schulp en gaat zich thuis voelen. Als hij eind volgend schooljaar bij de oudste kleuters hoort, denkje vast met weemoed terug aan de tijd dat hij nog lekker klein was 🙂
Mijn nu 7 jarige knul is ook lang verlegen geweest. Had als peuter al extreem veel ontdooi tijd nodig in sociale situaties. En ging als 4 jarige ook gerust huilen als er iemand in de speeltuin wat tegen hem zei. Soms wilde hij zelfs direct naar huis toe als er een ander kind de speeltuin in kwam lopen. De rest van jouw omschrijving van je kind past ook goed bij mijn kind. Ook hooggevoelig, slim, verbaal sterk, alles in 1x willen kunnen, snel verveeld, etc. Inmiddels weten we dat hij hoogbegaafd is en kunnen we daardoor een hoop verklaren.
Het zou zo maar over mijn zoon kunnen gaan toen hij zo oud was. Hij is nu (16) nog steeds super verlegen en kijkt eerst de kat uit de boom, als het aan hem ligt zit hij de hele dag achter een scherm en zichzelf alleen vermaken is nog steeds lastig.
Overigens gaat een heel groot deel van zijn gedrag een stuk beter sinds hij de diagnose ADHD heeft en medicatie daarvoor gebruikt. Ik zou dus oppassen met een zelf label zoals HSP aan je kind geven maar het gedegen laten onderzoeken wat de reden kan zijn van dit gedrag als het je stoort. Bij mijn zoon zijn er diverse onderzoeken gedaan om te kijken of het wellicht autisme, trauma, AD(H)D of nog een van de vele opties was.
Ik was zelf een extreem verlegen kind! Durfde ook geen gedag te zeggen (was erg onder de indruk), verstopte me achter een stoel of achter m’n moeder bij bezoek, en durfde in de klas ook niks te zeggen.
Heb er wel altijd ‘last’ van gehad, tussen aanhalingstekens want het is relatief. Heb een -heel- gelukkige jeugd gehad, maar die verlegenheid heeft misschien wel tot m’n dertigste geduurd, het werd met de jaren langzaam minder. Wel ben ik op de middelbare school, ondanks de verlegenheid, redelijk populair geworden!
Alleen kon ik volgens mij wel altijd goed alleen spelen, dat stukje herken ik dus niet.
ik vind spannend een andere betekenis dat je het interesant vind
Hier ook een verbaal sterke kleuter van 4,5 die veel onthoudt en cognitief sterk is. Hij is nooit verlegen geweest maar kan sinds een jaar dat wel vaker hebben. Gaat dan met rare stemmetjes praten, durft iets niet te zeggen of praat via een knuffel.
Hij kan fantastisch alleen spelen, alleen durft hij al een tijd niet alleen te zijn in huis. Waardoor hij ons ook door het huis volgt. Dit komt door enge terugkerende dromen die hij heeft. Hij heeft een enorme fantasie en die proberen we in te zetten om hem steeds kleine stapjes te laten nemen iets zelf te doen. Speelt je zoon altijd al slecht alleen?
Overigens is hier een peuterzusje (gelukkig een wijsneus) soms leuk om mee te spelen maar vaker retevervelend omdat ze al zijn plannen verstoort.
School lukt hier ook nog niet voltijd, er wordt zelfs nog smiddags geslapen met regelmaat.
Ik vroeg me ook vaak af of het wel normaal is en vergelijk dan met kinderen om me heen. Maar ik hoor van steeds meer ouders dat hun 4 jarigen ook soortgelijke dingen hebben. En van ouders van 5 jarigen dat ze hun kleuter zo gegroeid vinden het laatste jaar. Ik ga er dus vanuit dat het gewoon bij de ontwikkeling hoort. En hier is het zoeken naar een mooie balans van prikkels en ontprikkelen, een middag bso (als niet noodzakelijk) zou zomaar eens te veel prikkels kunnen zijn.
Dat is best een goede eigenschap. Ik denk niet dat je dat kan veranderen.
Hij schijnt een goede woordenschat te hebben als vierjarige. Spannend betekent m.i. dat hij er erg om geeft om contact te hebben; hij beleeft er iets aan. Beter dan dat hij alleen om zichzelf geeft.
Mijn dochters waren vroeger ook extreem verlegen. Niets willen zeggen en zich verstoppen achter mij was hier ook vaak de situatie.
Wat ik nog wel even wil zeggen is dat jongere kinderen er totaal niets mee kunnen om de buurvrouw tegen te komen in de supermarkt want daar "hoort" de buurvrouw niet. Deze kennen ze alleen nog maar in de situatie: buurvrouw.
Overigens is onze oudste nu 22 en werkt ze als recruiter waarbij ze dus actief mensen moet benaderen. Ik had nooit gedacht dat ze dit zou doen. Als je me dit vroeger had verteld.....