Problemen brengen kinderdagverblijf
Ons kindje van 2 bijna 3 heeft na de lange zomervakantie van 6 weken heel erg moeite met naar het kinderdagverblijf te gaan. Dat begint eigenlijk al in de ochtend als hij nog in bed ligt. Hij zegt "ik wil niet naar het kinderdagverblijf" (hij gaat er 3 dagen in de week heen). We geven dan aan dat wij moeten werken en zijn broers naar school moeten en dat hij naar het kinderdagverblijf moet gaan. We staan op tijd op nemen de tijd voor het ontbijt hij kan nog kort spelen als hij wil. Maar op het moment dat hij moet gaan krijgen we hem gewoon niet in zijn kinderstoeltje in de auto. Hij is overstuurt huilt spartelt tegen, de enige manier om hem in de stoel te krijgen zou met dwang zijn en dat staat me ook weer tegen.
Heeft iemand soortgelijke ervaringen of tips hoe hiermee om te gaan?
Hem zijn zin geven en thuis houden met zijn gedrag werkt waarschijnlijk averechts. Maar het forceren lijkt me ook weer niet goed.
Kinderdagverblijf geeft aan op het moment dat wij weer weg zijn, hij het naar zijn zin heeft en dat ze niks aan hem merken, hij is een beetje timide maar dat zijn er wel meer.
Tja, niet alles is optioneel in het leven een peuter.
Mijn dochter (3 jaar) gaat 2x per week naar de peuterspeelzaal en heeft ook een tijd dit gedrag vertoont. Het begon na de meivakantie dit jaar. Maar net zo plotseling als dat het kwam verdween het ook weer. Sinds de start van het nieuwe schooljaar gaat ze weer lachend naar de peuterspeelzaal.
Het beste werkte hier om gewoon te gaan en het afscheid kort houden. Ik gaf dochter een kus, wenste haar een fijne dag en draaide me nog een keer om bij het hek om te zwaaien. De leidsters gaven inderdaad altijd aan dat het huilen binnen 5 minuten over was.
Lastig! Geeft hij ook aan waarom hij niet wil gaan?
Je zegt dat het je tegen staat om dingen met dwang voor elkaar te krijgen. Ik las laatst ook je topic over dat hij niet wil slapen en liever gaat spelen. Zou het kunnen dat hij gewoon aan het uittesten is wat de grenzen zijn? Dat hij bewust de grenzen opzoekt en kijkt wat hij kan doen om zijn zin te krijgen? Dat jullie wellicht minder consequent zijn als dat jullie denken?
Onze peuter heeft er ook moeite mee op dit moment. Het helpt hier als zijn favoriete leidster er is en anders in ieder geval vertrouwd gezicht (Er zijn pas paar nieuwe leidsters, die weten dat en laten een oude leidster de deur open doen als ze peuter aan zien komen).
Hij is nog jong maar geeft hij misschien zelf aan wat kan helpen? Onze kleuter is ouder maar heeft ook moeite om in ritme te komen en gaf zelf aan dat een foto mee zou helpen bijvoorbeeld als hij ons mist. Peuter neemt graag speelgoedje mee als vertrouwd iets (die daar trouwens gewoon in tas blijft, maar is iets).
Dit lijkt me wel lastig. Die van mij heb ik ook weleens krijsend achtergelaten op de peuterspeelzaal, maar als het structureel is zou ik me daar niet goed bij voelen. Kan de opvang niet op een andere manier vormgegeven worden, een gastouder misschien, of een bekende?
Ik herken het. Elke keer weer drama. De leiding deed steeds alsof er niets aan de hand was als ik weg was. Het werd steeds erger tot op een gegeven moment toch maar eens met de leiding in gesprek ging en toen zeiden ze dat hij er altijd wel heel erg verloren bij hing. Al die tijd nooit iets van hen gehoord hierover. Dus ja, het kan iets tijdelijks zijn, maar om het af te doen met dat nou eenmaal niet alles leuk is, vind ik te makkelijk. Goed in de gaten houden en goed navragen hoe het echt gaat. Die van mij was echt doodongelukkig.
was het kinderdagverblijf dicht in de vakantie?
Misschien had het geholpen als hij in ieder geval 1 dag of 2 halve dagen gewoon heen was blijven gaan.
Als hij zo'n drama maakt zou ik het niet eens benoemen, hup jas aan we moeten weg en dan naar het dagverblijf en daar inderdaad kort afscheid nemen.
Bedankt voor de tips en verhalen, ik hoor wel dat hier meer ouders tegen aan lopen. Ik hou het in ieders geval in de gaten en blijf in gesprek met de leidsters. Ze geven als advies het afscheid inderdaad kort houden en ook in de vakanties een dag in de week brengen. Hopelijk houd het over een tijdje in eens op. Ik denk als je een gastouder in huis neemt dat je het probleem opschuift voor als hij straks naar school gaat. We hebben een goed gevoel bij het kinderdagverblijf en ze sturen vaker een foto dat hij is aan het spelen. Ik denk dat hij moeite heeft met het afscheid nemen momenteel.
Ik heb jaren op een kdv gewerkt en het is echt zo. Zodra ouders weg zijn, is het drama binnen 5 minuten over. Uiteraard zijn er uitzonderingen maar dat kwam weinig voor en daar gingen we over in gesprek met ouders.
Erwin1980 schreef op 21-09-2021 om 11:58:
Bedankt voor de tips en verhalen, ik hoor wel dat hier meer ouders tegen aan lopen. Ik hou het in ieders geval in de gaten en blijf in gesprek met de leidsters. Ze geven als advies het afscheid inderdaad kort houden en ook in de vakanties een dag in de week brengen. Hopelijk houd het over een tijdje in eens op. Ik denk als je een gastouder in huis neemt dat je het probleem opschuift voor als hij straks naar school gaat. We hebben een goed gevoel bij het kinderdagverblijf en ze sturen vaker een foto dat hij is aan het spelen. Ik denk dat hij moeite heeft met het afscheid nemen momenteel.
Het hoeft niet bij je thuis hè, is trouwens ook niet te betalen voor maar één kind.
Mijn oudste zoon vond de overgang tussen verschillende situaties altijd heel moeilijk. Dat heeft hij nog steeds wel een beetje maar hij kan het nu natuurlijk veel makkelijker beredeneren. Als peuter kon hij dat niet en die overgang naar de opvang was vaak lastig. Kort afscheid nemen, elke dag hetzelfde ritueel. Alsnog was de overgang vaak wat lastig. Hij was ook altijd heel verlegen/ongemakkelijk in nieuwe situaties. Het was bij hem overigens meer stil verzet (heel stil zijn, niet reageren, tranen, zeggen dat hij niet wil.) Verder had hij het gedurende de dag prima naar zijn zin en als ik hem in het weekend bijvoorbeeld vroeg naar de opvang was hij ook altijd positief. Het was puur de overgang. Er waren ook periodes dat het beter ging maar het is altijd een lastig moment gebleven.
Ik zie het ook wat terug bij mijn jongste dochter. Die heeft ook wat moeite met veranderende situaties en moet ook altijd wat wennen. Bij haar is het minder heftig maar ik zie bijvoorbeeld wel dat ze de eerste minuten altijd heel verlegen en stil is. Aan het eind van de dag als ik haar ophaal dan zie ik haar juist volop spelen met de andere kinderen en helemaal opgaan in het spel.
Hier ook een peuter die het moeilijk vindt naar pspzl te gaan. Ze zat eerst op een andere pspzl daar zijn we gestopt ivm lockdowns,dochter die dagelijks vroeg of ze vandaag niet hoefde te gaan en weinig vertrouwen van ons in de pspzl zelf. Maar herkenbaar, ik kreeg haar ook echt niet in het autostoeltje. Het voelde niet goed, maar al had ik het gewild, dan was het me niet gelukt. Achteraf vertelde ze ook dat 1 kindje haar steeds duwde.
Het hielp bij ons om het een paar keer wat korter te houden. Dan begonnen we wat later en haalde ik haar na twee uurtjes op.
Nu op nieuwe pspzl, doen we het ook zo en dat werkt goed. Ze kent nu de juffen steeds beter en voelt zich meer op haar gemak. En ze was opgelucht dat dat kindje hier niet was. Dit is lastig om te doen als je moet werken natuurlijk.
Ik teken ook een ‘knopje’ op haar hand waarmee ze ons berichtjes en kusjes kan sturen. Zij tekent ook een knopje op onze hand zodat wij haar ook wat kunnen sturen.
Of we rijden vooraf naar de bakker om een lekker broodje uit te kiezen wat ze bij thuiskomst mag eten. Of om plastic naar de plasticbak te brengen bijvoorbeeld. Zo is ze even afgeleid bij het instappen anders windt ze zich zo op dat ze er helemaal niet meer uitkomt.
Nou hebben wij wel n behoorlijk vasthoudend kind, ze stopt ook niet na 5 minuten met huilen.