Buren met 3 gillende kindertjes
Sinds enige maanden nieuwe buren. Een stel met drie kinderen. Twee jochies van 2 en 4 en een pasgeboren meisje van ongeveer 6 maanden. Sindsdien word ik iedere ochtend geergerd wakker door gegil, gedrein, gejank van die jochies. Door de weeks gaan ze na een uur de deur uit, in het weekend dus niet. Ze terroriseren elkaar continu waardoor er één gaat gillen en janken. Maar het is van dat “negatieve_aandachtstrekkerij_gejank”. Het langdurige (!) nepjanken, wie kent het niet? Natuurlijk al over gesproken en die moeder doet écht haar best. Helaas zie ik alle fouten gemaakt worden die ouders in programma’s als The Nanny ook begaan. Mijn mening is vooral dat er maar één de baas is en dat is mama, punt uit! Hier zijn de kinderen de baas met hun terroriserende gedrag die moeders tot wanhoop drijft. Nu hoor ik ook dat de jongste al het gedrag en gejank van haar broertjes kopieert…..gillen, gillen, gillen…. De hele dag door hoor ik niets anders dan negatieve geluiden. Maar ach, hier is alles al eens over geschreven en te lezen. Nu weet ik echter niet wat ik hierin kan en mag doen? Natuurlijk slaap ik al met oordoppen en ik denk al aan verhuizen, hoewel dat natuurlijk een dramatische beslissing is.
katniss
De radio hard aan 's nachts mag ook niet, na herhaaldelijke meldingen wordt die verwijderd. Baby's negeren de halve nacht mag blijkbaar wel? Ik vind het resultaat voor de buren identiek. Ik ben blij dat ik dat nooit mee gemaakt heb.
opvoeden
Zo te horen doet de moeder het juist prima. Ze negeert de baby niet en als de jongetjes elkaars hersens inslaan, haalt ze ze uit elkaar. Dat zal ongetwijfeld tot een woede-uitbarsting leiden, maar wat had je anders gedacht, dat hij een boekje ging lezen? Voor de langere termijn geeft het dus de juiste boodschap af, maar op de korte termijn leidt dat tot lawaai. Hetzelfde geldt voor het negeren van vragen om snoep. Het is niet anders, opvoeden gaat gepaard met lawaai. Dat de moeder er doorheen zit met 3 kleintjes wil ik best geloven, dat is normaal, maar voor echt instorten is toch wel meer nodig hoor.
En wat dat lezen betreft: bij ons was het echt geweldig toen ze leerden lezen. Zorg voor genoeg leesvoer en je hebt er geen kind meer aan.
Barvaux
Bij mijn weten zit er geen uit-knop op een baby. Als ik het mis heb, leg even uit waar die zit 
aan uit knop
Heel soms niet, maar meestal heeft een baby natuurlijk wel een uit knop, huilt niet voor niets.
Als mijn baby ontroostbaar zou zijn zou ik wel de buren inseinen en uitleggen.
precies
Je kunt wel fijn de methode 'laten huilen' aanhangen en dat is ook prima gedurende een week maar daarna zou ik toch wel een probleem hebben als dat zoals 'half a twin' het beschrijft (baby huilt, broertje roept en ouders doen niets).
de uitknop van een baby
Die zit ook niet aan de baby zelf, maar aan de moeder. Ze heeft er zelfs 2. Ergens aan de voorkant kun je ze vinden
Barvaux
Zeker, omdat het in de nacht gebeurt. Overdag wordt aan ieder huiltje/krijspartij meer dan genoeg aandacht gegeven, waarvan ik dan denk: laat dat jong maar effe brullen en negeer het dat is beter dan sussen en zijn zin geven. Als zij die dag en nacht rituelen om zoud de n draaien zou ik heel blij zijn en mijn zoon van bijna 10 ook. Die was vanochtend ook om 5.00 wakker.
Evanlyn
Juist bij moeilijkere kinderen merk je het effect wat de opvoeding op kinderen heeft heel goed. Mijn zoon is lief, braaf en rustig geboren. Dat is hij ook altijd gebleven. Mijn opvoeding heeft weinig effect gehad. Het was ook niet echt nodig. Mijn andere zoon is een drukke wildebras en daar heb ik veel meer tijd in moeten steden wat opvoeding betreft en dan merk je dat het resultaat geeft.
Zeggen dat kinderen nu eenmaal zo zijn is vaak gewoon een excuus als mensen geen zin hebben om op te voeden. Bijna alle kinderen zijn leerbaar. Alleen kinderen met een dusdanig zware handicap dat ze het echt niet kunnen begrijpen kun je minder goed opvoeden.
In mijn omgeving zie ik ook wel degelijk meestal een zeer duidelijke link tussen het al dan niet opvoeden van de ouders en het gedrag van de kinderen. De meeste kinderen die ik ken die zeer luid en onaangepast zijn hebben ouders die het of niet interesseert (vinden dat kinderen zich vrij moeten kunnen uiten), die het niet aankunnen (al dan niet vanwege andere persoonlijke problemen) of die het te moeilijk vinden om echt te gaan opvoeden en enorm inconsequent zijn.
Nur, goed lezen!
Waar zeg ik dat opvoeden geen zin heeft en dat kinderen nu eenmaal "zo" (hoe dan?) zijn? Dat is precies het tegendeel van wat ik zeg. Ik zeg alleen dat opvoeden nu juist met lawaai gepaard gaat. Een jong kind dat zijn zin niet krijgt gaat janken of krijgt een woede-aanval en een opvoeding duurt jaren. En je kan wel zeggen dat ze rustiger moeten spelen, maar in het vuur van het spel is dat zo weer vergeten. Het is niet bij alle kinderen zo dat ze direct denken: goh, ik krijg mijn zin niet, laat ik maar stil zijn. Of: mama heeft last van het lawaai, laat ik maar geen ruzie meer maken met mijn broertje. Zoiets is een proces. Het probleem is dat mensen dat achteraf vergeten zijn, want dan zien ze hun eigen kinderen zoals ze dan zijn geworden, en denken dat ze altijd zo geweest zijn.
Maar blijf maar lekker geloven dat jij zo gewèldig kan opvoeden en dat andere ouders dat niet kunnen. Dat schijnen trouwens de meeste ouders te denken: ik voed uitstekend op, maar de buren bakken er niks van. Ik denk dat stiekem ook hoor.
Hoewel....ik heb wel een paar opvoedvoorbeelden. Ouders met kinderen die om allerlei redenen zeer moeilijk zijn, maar die altijd geduldig, consequent en liefdevol zijn blijven opvoeden. Die kinderen zijn uitstekend terecht gekomen, maar dat had ook anders kunnen lopen als die ouders niet zulke natuurtalenten waren geweest. En juist die ouders zijn heel bescheiden en halen het niet in hun hoofd om andere ouders de les te lezen.
Evanlyn
De starter van dit onderwerp had het over kinderen die de hele dag ruzie maken en schreeuwen. Dat is wat anders dan een kind wat af en toe te veel lawaai maakt of midden in het spel even de opvoeding vergeet. Als een kind midden in het spel is dan vergeten ze inderdaad soms dat schreeuwen niet mag bijvoorbeeld. Dus dan ga je er als ouder heen, waarschuwt en dergelijke. Als het dan nog een keer voorkomt geef je misschien een time out. Dan leert het kind inderdaad dat schreeuwen tijdens het spelen = niet meer mogen spelen. Zo leren ze het dan af. Natuurlijk gaat het dan nog steeds wel eens mis want het zijn natuurlijk kinderen en ze vergeten zichzelf in hun enthousiasme. Dat is echter een ander verhaal dan kinderen die de hele dag door ruzie hebben en schreeuwen. Dan is er toch echt iets fundamenteel mis. Dan moet je dus terug naar de basis en iets verzinnen zodat ze leren op een betere manier met elkaar te communiceren. Natuurlijk gaat het dan nog steeds wel eens verkeerd want het blijven tenslotte kinderen. Maar de hele dag door ruzie maken en schreeuwen is voor niemand leuk: de kinderen, de ouderes en de buren. Dan kan je toch echt de kinderen leren om op een meer constructieve manier met elkaar om te gaan.
Tsja
Tenzij je een kind hebt waarbij time out de boel juist erger maakt, en andere manieren van straffen ook. Maar goed, we vallen in herhalingen. Ik heb gezegd wat ik wil zeggen over dit onderwerp, zie mijn vorige post.
Tja
Ze zijn klein, ze maken geluid, je kunt moeilijk de opvoeding van de buurkinderen overnemen: valt er niet gewoon iets te isoleren? Ik neem aan dat je maar met één wand per verdieping aan ze vast zit?
Sanne
bij met mijn buurman
OOOH wat ben ik blij met mijn buurman.
Ik heb 2 kinderen, 1tje van bijna 7 die afegzien van wat dans en spring en zinggeluiden nauwelijks voor geluidsoverlast zal zorgen bij de buurman. Maar ik heb ook een zoontje van bijna 2. De eerste 7 maanden heeft deze dag en nacht gehuild. Vaak ging het gehuil over in gekrijs. Nu hij wat ouder is wordt het steeds minder, maar er is nog steeds dagelijks een driftmoment waarbij meneertje echt tekeer kan gaan. Mijn buurman heeft nooit geklaagd. Ik heb een goed contact met hem, zelfs wel eens ongevraagd mijn excuses aangeboden voor het gehuil snachts en geluidsoverlast overdag, dat vond hij helemaal niet nodig. Hij begrijpt dat het een kind is, en ziet dat ik mijn best doe om het zo goed mogelijk in de perken te houden.
Ik snap dat het heel vervelend is om geluidsoverlast van een ander te hebben. Maar u geeft zelf aan dat moeder echt haar best wel doet. Probeer te begrijpen dat zij niet meer dan dat kan doen, ze zal het waarschijnlijk zelf ook niet prettig vinden. Niet alle kinderen zijn hetzelfde, en wat bij de een wel werkt, werkt bij de ander averrechts. Het gaat vanzelf wel over, maar dan zult u waarschijnlijk toch weer andere geluiden horen.
Precies Brazella!
Niks aan toe te voegen.
Bovendien, wie brengt straks pensioen en zorg op voor de boze buurman? De kinderen van nu, in al hun verscheidenheid. Dus deal with it.
Vanzelf over gaan?
Het peuter/kleuter gegil en gekrijs gaat vanzelf over, dat is waar. Ik probeer me er ook zo min mogelijk aan te ergeren. Helaas kopiëren veel kinderen het gedrag van hun ouders. Met mijn buurkinderen heb ik er nog een hard hoofd in dat het over een paar jaar rustig zal zijn. De ouders vinden een dat een feestje tot 04.00 uur in de nacht met luide muziek ook moet kunnen. Moet zeggen dat ik met luide muziek op weekdagen rond 23.00 wel klaar ben en een feestje tot net na 00.00 uur kan maar even da as rna wil ik toch wel graag slapen.
Half a twin
Kinderen van 6 maanden en 2 en 4, en geluiden en geluidsoverlast daarvan is iets heeeeeeeeeel anders dan muziek tot 4 uur snachts. Geluidsoverlast door muziek heeft te maken met normen en waarden, daar kun je mensen over aanspreken en kun je eventueel als die gesprekken niet het behaalde resultaat hebben de politie voor bellen of mediation voor inschakelen. Dat is ook vervelend, maar op een hele andere manier. Een baby van 6 maanden kun je niet zeggen om niet te huilen. Je kunt als moeder kijken wat deze nodig heeft (schone luier, eten, een slaapje of gewoon wat aandacht), maar veel meer kun je niet doen. Mijn jochie heeft ondanks al mijn pogingen echt 7 maanden lang gehuild, achteraf gewoon uit frustratie, en het niet kunnen wat hij om zich heen anderen zag doen. Toen hij begon te staan en te lopen werd het al minder, en nu hij langzaam aan begint te praten nog minder. Maar alsnog is hij een hittepettit en als iets niet snel genoeg gaat, kan hij nog welleens een driftbui krijgen. Ik probeer daarin consequent te zijn, straf te geven, te corrigeren, maar dat wil niet zeggen dat dat om deze leeftijd (bijna 2) altijd helpt. Ik denk dat het voor mijn buurman al heel veel helpt dat hij ziet dat ik mijn best doe om het geluidsoverlast zo veel mogelijk tegen te gaan. En dat hij daardoor het begrip en geduld kan opbrengen en het vertrouwen heeft dat het geluidsoverlast dat mijn zoontje produceert vanzelf minder zal worden. Dan spreek ik vooral over het huilen en gillen nu. Mijn zoontje zal nog steeds af en toe geluiden blijven produceren die mijn buurman hoort, denk aan spelen, daar komen vaak ook geluiden bij uit enthousiamse. Ik denk dat mijn buurman veel minder begripvol zou zijn als het geluidsoverlast komt van mij als volwassene, want ik als volwassene moet al na kunnen denken over de buurman. Als ik muziek draai, dan bedenk ik daarbij hoe hard hij staat en of de buurman er geen last van heeft. Als ik een feestje heb, dat langer ga duren dan 22:00 uur savonds, dan zorg ik er voor dat ik deze in het weekend houd, en dat mijn buurman dit van te voren weet. Sommige mensen hebben dit inlevingsvermogen niet, maar dan kun je ze gewoon aanspreken en uitleggen dat het voor jou vervelend is en waarom. Misschien hebben ze er nooit zo over nagedacht dat jij het zo vervelend vind, als ze dat wel hadden gedaan hadden ze al eerder voor minder overlast gezorgd (denk ik dan maar, sommige mensen hebben aan alles schijt). Voor mij zijn dit dus echt 2 verschillende dingen. Ja het is allebei vervelend, maar de 1 wordt (meestal bij goede opvoeding) vanzelf minder. En de ander zal nooit minder worden als je er zelf niks van zegt.
Schijt hebben aan
Die buren van mij hebben schijt aan alles. Die vinden die feestjes heel normaal, dat moet toch kunnen! Onder het mom dat ze van ons ook wel eens wat horen. Een boormachine, urenlang getik toen we klinkertjes in onze tuin legden. Zij hebben niet door dat ik vooral dat nachtelijke geluid ergerlijk vindt. Er is noet over te praten. Politie is al verschillende keren gebeld maar die hadden dan altijd belangrijkere dingen te doen dan op komen d re aven voor geluidsoverlast.
mediation
Als het echt de spuigaten uitloopt kun je mediation proberen? Dan worden er gesprekken gehouden en afspraken gemaakt. Je kunt ook vragen of er mogelijkheden zijn dat zij de slaapkamers anders inrichten, bedje tegen de andere muur, of kamer wisselen met die van de ouders. Dit heb ik zelf ook gedaan, mijn zoontje slaapt in de kamer het verst weg van mijn buurman. Wij slapen in de babykamer, en ach wat maakt dat uit, als dat helpt om de tijd te overbruggen en als het zorgt dat de buurman in ieder geval snachts zo min mogelijk last van ons heeft. Ik denk wel dat ik snap waarom jouw buren het kind snachts negeren. Dat is namelijk omdat zij denken als zij het elke keer gaan pakken, dat ze daaraan gaan wennen, en dat dus blijven doen. Aan de ene kant is daar ook iets van te zeggen, als je zeker weet dat je baby alles heeft wat het nodig heeft (schone luier, volle buik, hij ligt goed, is niet ziek, heeft niet overgegeven etc) dan moet die baby ook gewoon snachts slapen. Je kunt er wel mee in je handen gaan zitten, maar dan blijf je dat doen. Ik heb de eerste maanden elke nacht beneden gezeten met mijn zoon, maar na een tijdje breekt je dat op, vooral als je gewoon moet werken, je hebt nog een ander kind, je kunt overdag niet bijslapen, dan ga je op een gegeven moment toch echt proberen je nachtrust te halen in de nacht. Zoals ik al zei, vraag of de kamer indeling niet anders kan, zij zullen zelf ook deze situatie niet als prettig ervaren.
had hier kunnen zijn
Toen de jongste 6 maanden was nog altijd niet doorsliep (zo'n 3 keer per nacht wakker), en een jongetje van 5 en 3 had, was het hier ook vaak herrie. Sowieso zijn jongens vaak luid, maar toen had ik echt de energie niet om op te voeden, laat staan het goed te doen. En toch zijn het verder wel aardig lieve exemplaren geworden. Nog steeds vaak luid, maar gelukkig zijn de kinderen van onze buren dat ook 
Ik zou ze de ruimte geven om herrie te maken, en investeren in betere oordoppen voor uitslapen.
Zo zeg.
TO weet precies hoe het moet en voelt zich vrij om om de haverklap bij de buren aan te bellen om ze even te vertellen hoe zij hun kinderen moeten opvoeden. Dat weet TO nl.prima, want dat heeft ze gezien bij de Nanny op tv.
Het is maar goed dat ik niet de buurman ben van TO; ik zou haar nl. hartelijk uitlachen in haar gezicht.
Wat een arrogantie zeg. Alsof je als buurvrouw precies weet wat er bij de buren aan de hand is, wat ze allemaal verkeerd doen en dan menen dat jij eht allemaal beter zou doen ondaks het feit dat je zelf nooit kinderen hebt gehad.
Mark
TO is een man. Maar verder ben ik het nou eens helemaal met je eens Mark! Helaas heb ik ook zulke buren en als je toch al in je drukste tijd zit met de kinderen, is dat buitengewoon vervelend.
Overigens maken onze kinderen nu geen lawaai meer, maar nu hebben ze opeens last van onze keukenkraan (die al in het huis zat voordat wij er in kwamen). Het zijn gewoon geboren zeikerds.
Of zou het door de opvoeding komen?
Dat geschreeuw kan heel hinderlijk zijn. Ik heb nog het geluk dat het logerende kinderen zijn (nu al twee weken), maar de oudsten zijn toch zeker al 10-11 jaar. Ze logeren niet in deze straat, maar een zijstraat. Een slop met bergingen, loopt hier achterlangs en dat is natuurlijk de ideale plek om van 19:00 tot soms 23:00 te gillen en rennen. Ik heb ze al een keer weggestuurd, maar het leek weinig indruk te maken. Nu ga ik binnenkort een weekje op vakantie en als ik terugkom, wil ik dat dit gegil weg is (niet alleen het gillen, het rennen bonkt zelfs door het huis). Die vent is niet onaardig, maar ook geen type om ruzie mee te hebben (blijkbaar hun oom). Hij heeft pas een nieuwe elektrische auto. Als het aanhoudt, gaan zijn banden eraan. Denken jullie echt dat ik ga aanbellen of het wat zachter kan? Weet al bijna zeker dat ze zeggen "het zijn kinderen en ze logeren hier". Daar gaat het niet om. Opzouten met die herrie, ik hoor hier al genoeg van mijn buren.
Klinkt mij als doodnormaal gedrag van een 2 en een 4 jarige. Die zijn hun emoties nog niet de baas, kunnen niet (goed) samen spelen en vechten voor autonomie.
Toen mijn jongens die leeftijd hadden krijsten ze ook heel wat af. Nog steeds regelmatig trouwens. Vervelend genoeg voor je buurvrouw en misschien is het soms júist wel onderdeel van haar opvoeding om een kind gewoon even te laten uitrazen. Hoe triest als een buur dan om de haverklap komt praten of klagen over het geluid. Zeker een buur die zijn pedagogische kennis van The Nanny heeft. In een woonwijk zijn er leefgeluiden en de emoties van een kind vind ik daar onder vallen. Denk je aan mishandeling oid dan is het een ander verhaal, maar dat maak ik nu zeker niet op uit je verhaal.
Mijn buren doen en deden niet moeilijk gelukkig. En ik klaag dan weer niet als hun pubers tot 1 uur s nachts buiten zitten (met bijbehorende herrie) of als mijn andere buur de stank van zijn joint precies mijn tuin in laat waaien.
Dus neem vooral aan dat die buurvrouw het zwaarder heeft dan jij, niet nog een extra stressfactor (klagende buur) kan gebruiken en weet dat ook deze fase over gaat.
We kunnen hier niet goed beoordelen of het een zorgelijke situatie is waardoor de kinderen schade kunnen oplopen door voortdurende ruzies, schreeuwen, huilen en een labiele, overbelaste ouder of dat het vervelend maar wel normaal gedrag is en de moeder zich staande weet te houden.
Als buurman weet je dat beter en helpt adviezen geven niets. Investeren in contact, oprecht vragen hoe het gaat en of ze ergens hulp bij kan gebruiken is waardevoller. Misschien is het wel een gezin dat professionele hulp en begeleiding nodig heeft, dat kan best zo zijn. In dat geval moeten we het hier zeker niet gaan bagatelliseren wat er daar thuis gebeurt.
Ik vind het dus lastig in te schatten. Als jij dat ook vindt t.o. en jij je zorgen maakt dan kan je anoniem veilig thuis bellen om advies te vragen zonder het gezin bij naam te noemen.
Vind je dat te ver gaan, omdat je niet denkt dat het schadelijk is voor de kinderen, dan valt het onder een normale maar weliswaar luidruchtige gezinssituatie en heb je alleen invloed op hoe je hier zelf mee omgaat. ( relativeren, afleiding zoeken, oordopjes in doen s nachts, etc.)
ik vind het leuk om kinderen tehoren maar ja iedereen is anders
Het topic is 7.5 jaar oud, de kinderen uit het topic gaan "al bijna" op kamers.
ha, niet gezien!!! 🤣
Vreselijk. Zo'n buur die je komt vertellen dat je hulp komt zoeken. Bemoei je met je eigen zaken. Die ouders weten zelf ook wel dat hun kinderen lawaai maken. Hoef jij ze niet te vertellen. En ook niet gaan vertellen wat ze fout doen. Daar hebben die ouders echt geen behoefte aan.
Heb je zelf kinderen?? Nee zeker?
Adem in, adem uit Kees81. Het is een oud topic. De kinderen zijn inmiddels pubers.
Kan je aan de voorkant gaan slapen? Met oordopjes hoor je het dan denk ik niet. En ik weer niet of je oordopjes op maat hebt? Deze werken nog iets beter dan gewone oordopjes.