Ik wil man eigenlijk niet bij bevalling hebben
Wel een beetje een taboe onderwerp dit. Vandaar maar anoniem op dit forum.
Ik ben 36 weken zwanger van ons tweede kindje. Mijn eerste zwangerschap ging goed. Ik heb gewerkt tot week 36 en voelde mij fijn. Bij mijn huidige zwangerschap gaat het niet zo goed. Veel lichamelijke klachten en daardoor voel ik mij ook vrij rot en erg moe. Mijn man voelt zich sinds het begin van de zwangerschap ook rot; hij zit al maanden tegen de overspanning aan. Hij doet strikt wat noodzakelijk is en is daarnaast constant boos en ontevreden. Hoe hard ik ook probeer om een steentje bij te dragen; ik doe het nooit goed. Sinds kort zegt hij zelfs dat deze zwangerschap mijn eigen keuze was, dus dat ik er ook maar mee moet dealen. Dat terwijl we toch echt samen hebben besloten om er nogmaals voor te gaan. Hij wil er niet aan werken, maar is zichzelf de laatste maanden volledig verloren in klussen die geen haast hebben. Dit put hem ook elke dag een beetje meer uit. Wanneer ik hier iets over zeg, antwoord hij dat toch iemand het moet doen. En dan voel ik mij weer ontzettend schuldig over mijn toestand.
Mega onzeker word ik van zijn negatieve buien en ik zie alles dan ook eigenlijk niet echt zitten. Beginnend bij de bevalling straks. De laatste maanden heb ik eigenlijk geen steun van hem gehad, dus ik verwacht ook weinig steun tijdens de bevalling zelf.
Momenteel vind ik hem helemaal niet meer leuk, maar nu nog uit elkaar gaan zie ik niet zitten. Hem bij de bevalling hebben ook niet. Ik denk zelfs dat ik door zijn aanwezigheid ontzettend zal worden gestoord. Aan de andere kant; het is ook zijn kind wat geboren wordt ookal moet ik het doen.
Wie heeft nuttige tips voor mij? Kan ik dit maken?
Ik vind dat je dit niet kan maken. Hij kan dat moment nooit meer over doen.
Wel denk ik dat jij ook iets te 'eisen' hebt. Ik zou daarom zeker nog iemand anders bij de bevalling vragen (iemand die jou dierbaar is en die jou kan steunen). En met die persoon én je man om de tafel gaan zitten om ten eerste te bespreken wat er mis gaat tussen jullie en ten tweede, hele duidelijke afspraken maken over diens rol tijdens de bevalling. Zo kun je wellicht vermijden dat je allemaal energie kwijt bent aan je man bijsturen tijdens de bevalling; dat kan die ander voor zijn/haar rekening nemen. Je man kan dan een passieve rol krijgen. Maar je geeft op die manier hem ook de kans om op het moment supreme juist wel het geluk van de geboorte van jullie dochter mee te maken. En misschien zelfs als een steunende factor te fungeren. Het meemaken van de bevalling lijkt me, ook hormonaal, ook veel in beweging kunnen zetten, in positieve zin.
Zeg je man dat hij hulp moet vragen bij de huisarts. Het gaat niet alleen om nu en bevalling maar ook om straks met 2 kinderen. Je zegt dat hij nu al kortaf is tegen dochter, dat kan je echt niet zo door laten lopen. Hem niet bij de bevalling laten is begrijpelijk, maar ik zou het niet doen. Zo creëer je alleen maar meer afstand tussen jou en hem en hem en de baby/kinderen. En je krijgt het later voor je voeten gegooid tijdens onenigheid.
AnneJ schreef op 26-07-2021 om 22:06:
https://www.kansrijkestartnl.nl/actueel/nieuws/2021/06/29/nieuwe-tools-trauma-aanpak-als-gevolg-van-hgkm
Hier zou ik zelf een besluit nemen. Partner erbij gaat niet lukken want je wil gesteund worden en niet je nog eens zorgen moeten maken over een boze man.
Bedenk wie je er wel bij wil hebben en spreek dat af met betrokkenen.
Bespreek dat verder niet met vroedvrouw of anderen. Er is een nieuw project 'kansrijke start' waarin kraamvrouwen in een kwetsbare positie 'geholpen'worden met zwangerschap en bevalling. Ja hoe? Met een screening kindermishandeling.
Echtelijk conflict is een alarmknop voor dit project, dat je niet minder maar juist meer stress kan gaan bezorgen, want hulp is het niet, het gooit je over de schutting naar justitie als men teveel gaat twijfelen of het allemaal wel goed gaat.
Als partner afwezig is tijdens de bevalling denk ik dat de verloskundige dat ook wel merkt. En als ze dat dan als een vorm van kindermishandeling ziet kan ze alsnog melding maken. Of je dat nu op voorhand wel of niet besproken hebt. Zijn afwezigheid kun je niet echt verbergen.
Verder vind ik dit een beetje bangmakerij. Dat je de schone schijn maar moet ophouden, nooit hulp mag vragen want oeioei mss denkt iemand dat er sprake is van mishandeling en misbruik als je man overspannen is.
Je hoeft de goden ook niet te verzoeken.
AnneJ schreef op 26-07-2021 om 22:27:
Je hoeft de goden ook niet te verzoeken.
Door je zorgen te bespreken?
Dan moet je hem ook bij de bevalling houden en gezellig doen samen.
Al het storten in klussen zonder te praten, is eigenlijk wel triest. Heeft hij een vriend of een broer waar hij zijn ei kwijt kan? Liefs zo snel mogelijk!
Hij lijkt een normaal prettig mens; geef hem de ruimte om er in ieder geval bij te zijn.
Maar neem zelf voldoende rust; jouw energieniveaus rond tijd van bevalling is zo belangrijk. Belangrijker dan zijn sacherijnige houding!
Dus ga echt extra vroeg naar bed! Dat zou hem ook geen kwaad doen.😉
En ja, bespreek met met de verloskundige zodat ze begrijpt waarom je gespannen bent.
Een man die niet in orde is kan onvoorspelbare scenes opleveren die niet in je voordeel zijn en op het netvlies van derden blijven. Laten zien dat je meer netwerk hebt en een vriendin bij de bevalling is een kwestie van afstrepen. En je hoopt er het beste van.
Wat verwacht je dat een vroedvrouw kan betekenen als je man de kont tegen de krib gooit?
De huisarts kan ik nog billijken, hoewel je ook daar tegenwoordig zo nondramatisch en concreet mogelijk hulp dient te vragen want het afwegingskader bij de meldcode, zeg maar wanneer moet ik VT inschakelen, is door de diverse beroepsgroepen ijverig ingevuld.
Zie bijvoorbeeld de documentaire 'Goede moeders'.
Of de achteloze manier waarop hulpverlening zondermeer gekoppeld wordt aan justitie.
"bewezen effectieve instrumenten als de Kindcheck en de meldcode". Er wordt niet goed gerapporteerd wat de effecten zijn van Kindcheck en de meldcode. Wat je er over leest is het kommer en kwel en kost een hoop geld en bezorgt veel gezinnen rechtzaken, kinderen eindeloze trajecten en verplaatsingen en opvolging van gezinsvoogden en geen behandeling, zonder dat ze geholpen worden. Alleen al de aantallen zijn niet te achterhalen sinds ook de 'jeugdhulp' naar de gemeente gedirigeerd is.
https://zoek.officielebekendmakingen.nl/kst-28345-186.html
"Mijn tweede oproep gaat over het gebruiken van de bestaande instrumenten. De afgelopen jaren is er veel ingezet op bewezen effectieve instrumenten als de Kindcheck en de meldcode. Het probleem is dat die veel te weinig gebruikt worden. Laten we dus eerst maar eens zorgen dat die wel gebruikt gaan worden. Dat is mijn oproep aan iedereen: gebruik die meldcode. De veiligheid van een kind is afhankelijk van professionals die samenwerken en samen afstemmen, met herkenbare afwegingskaders. Mijn vraag aan de Minister is wat de status is van de afwegingskaders. De organisatie Veilig Thuis is nu een spil in het hele netwerk als het gaat om signalering en behandeling – op papier. In de praktijk is dat nog niet altijd zo. Hoe kan dat? Kan de Minister die vraag meenemen en beantwoorden in de evaluatie van de Wet verplichte meldcode die hij dit jaar op de planning heeft staan? En kan de Minister steun bieden aan de gemeentes om het te helpen oplossen en te zorgen dat Veilig Thuis ook in de praktijk de spil is?"
Dus ja, men wil nog meer meldingen en hulp ho maar. Omdat echte slachtoffers moeilijk te vinden zijn, die melden zich niet, slaat men aan op mogelijke situaties waarin zaken mis kunnen gaan voor kinderen bij de gezinnen die men wel tegenkomt, in de hulpverlening dus.
Grace82 schreef op 26-07-2021 om 22:12:
[..]
We hebben altijd een mooi leven gehad samen. We werkten beide fulltime, vier dagen. Konden alles samen altijd mooi regelen, deden ook het huishouden en kind samen. Maar hij heeft er nooit rekening mee gehouden dat ik kon uitvallen (waarschijnlijk ook omdat ik dat bij de vorige zwangerschap niet deed). Hij heeft nu natuurlijk veel extra werk en dat trekt hij dus blijkbaar niet. Heeft ook veel echt maanden uitgesteld, waardoor hij het nu ook extra druk heeft. Hij stelt daarin ook geen prioriteit. Zo heeft hij bijvoorbeeld weekenden lang kabels vervangen, de heg gesnoeid en schuren opgeruimd, terwijl in huis ook nog genoeg moet gebeuren. Ik had liever gezien dat hij gewoon het huis toonbaar hield, de rest komt dan later wel weer en verder zelf ook uitrust. Hij put zichzelf nu elke dag meer uit.
Hij was een lieve vader. Zeurt nu ook veel op het kind terwijl zij ontzettend haar best doet. Bij de vorige bevalling was hij wel steunend.
Als ik dit zo lees zou ik het niet over mijn hart kunnen verkrijgen hem niet bij de bevalling te laten zijn. Zo te lezen hebben jullie het altijd prima gehad en zit het nu tegen. Ik vind dat je elkaar bij tegenslag niet zomaar in de steek moet laten. Dit geldt voor jou in de zin dat je hem bij de bevalling laat zijn en hem ook zoveel mogelijk probeert te steunen. Het gaat namelijk overduidelijk niet goed met hem aangezien hij voor de zwangerschap een heel andere man lijkt te zijn. Vergeet die man niet, dat onder al dit gedrag ook nog die man zit. Hij heeft veel ballen in de lucht te houden. Daar mag best wat begrip tegenover staan. Als de rollen omgedraaid waren en jij tegen overspannen/burn-out zou zitten dan zou je ook de steun van hem verwachten neem ik aan. En zou de man een lul zijn als hij zou weigeren om bij de bevalling te zijn (bijvoorbeeld).Maar, hij mag jou ook niet zomaar in de steek laten. Dat betekent dat hoe slecht hij zich ook voelt, hij zich niet op jou en jullie kind af mag reageren. Hij moet ook zijn verantwoordelijkheid nemen voor zijn gedrag en hulp zoeken zodat hij weer de man wordt die jij kent. Hij is het aan jou en jullie kindjes verplicht om hulp te zoeken vind ik.
Ik vind niet dat ik hem in de steek laat. Ik ben er altijd voor hem, maar hij wil dat niet. Terwijl ik hem probeer te beschermen praat hij mij alleen maar de put in. Ik ben al maanden degene die ontbijt op bed brengt en dat zou hij dus moeten doen. Ik probeer hem al maanden te ontlasten terwijl hij mij zou moeten ontlasten.
Dus nee, ik ben het oneens dat ik hem hiermee in de steek laat. Ik trek het zo gewoon niet.
goede post en eens met Aardbei.
Je man lijkt zijn uiterste best te doen om zijn nesteldrang uiting te geven, doet allerlei klusjes die nog liggen en hij weet dat daar met baby al helemaal geen tijd voor is (plus hij zal ook zelf zijn quality time met baby nodig hebben )
Plus de klussen die hij nu doet zijn dingen die je niet even snel vraagt aan je kraamhulp, (schoon)moeder of vriendin. Dingen in het huis zijn daar juist bij uitstek wel geschikt voor.
zijn overspannenheid zal jullie niet helpen om goed te communiceren. Jouw fysieke gesteldheid en tegenvallende fitheid tijdens deze zwangerschap ook niet.
Hoe lastig ook, raad ik je aan om je verwachtingen bij te stellen en elke keer als je iets irritant vindt, proberen te bedenken dat hij momenteel óók doet wat hij kan om het schip drijvende te houden - op zijn eigen manier, die in jouw ogen soms niet de beste is maar wel de (enige) manier is die hij nu kan.
Ik wens je een fijn en goed gesprek met je man over jullie beider verwachtingen en hoop dat jullie op tijd weer dicht genoeg bij elkaar komen zodat de bevalling samen beleefd kan worden. Ergens ben ik ervan overtuigd dat je zelf ook het liefste wilt dat je hem er wél bij zou willen. Dus probeer die kant op te bewegen, samen. Je hebt niet voor niets gekozen voor deze man, als vader van jouw kinderen.
oh en lieverd, stóp alsjeblieft met ontbijtje op bed, zowel geven als ook verwachten. Wat is er mis met gewoon lekker je eigen ontbij doen op jouw tijd en manier, zonder verwachtingen?
Het zal beter voelen als je (straks, zodra je er energie voor hebt en dus niet! Nu in de laatste weken vam je zwangerschap) weer dat soort extra dingen voor hem kunt doen die jullie beiden een fijn gevoel opleveren.
momenteel is een’fijn dat je de heg hebt geknipt schat’ genoeg 
Grace82 schreef op 26-07-2021 om 22:59:
Ik vind niet dat ik hem in de steek laat. Ik ben er altijd voor hem, maar hij wil dat niet. Terwijl ik hem probeer te beschermen praat hij mij alleen maar de put in. Ik ben al maanden degene die ontbijt op bed brengt en dat zou hij dus moeten doen. Ik probeer hem al maanden te ontlasten terwijl hij mij zou moeten ontlasten.
Dus nee, ik ben het oneens dat ik hem hiermee in de steek laat. Ik trek het zo gewoon niet.
Dat je het niet meer trekt lijkt me heel begrijpelijk. Het is ook niet niks als je beide eigenlijk ontlast moet worden. Hebben jullie hulp van familie o.i.d die jullie in kunnen zetten? En in de steek laten doe je hem naar mijn mening wel als je hem niet bij de bevalling laat zijn. Het lijkt dan wel alsof je hem straft voor zijn gedrag. Hoe begrijpelijk het ook is dat je geen negativiteit wil tijdens je bevalling en Stein nodig hebt, ik vind dat je het niet kan maken om hem er niet bij te laten zijn aangezien jullie voor de tweede zwangerschap eigenlijk alles samen wel op orde hadden. Dat is eigenlijk dan olie op het vuur gooien.
Tegelijkertijd laat hij jou nu ook gigantisch in de steek door je er zo alleen voor te laten staan. Ook niet ok natuurlijk! Het lijkt een vicieuze cirkel waar jullie in zitten. Die vicieuze cirkel moet je doorbreken. Wat gebeurt er als je eens serieus met hem hierover praat, aangeeft dat jullie samen naar de huisarts moeten gaan voor hulp voor hem? Dat het zo niet door kan gaan, dat jij er aan onderdoor gaat? Jullie hebben beide behoeftes die door de ander niet gezien lijken te worden. Ga hier het gesprek eens over aan. Waar komt zijn gedrag in een keer vandaan en wat kan er aan gedaan worden?
Als hij na het goede gesprek zijn gedrag niet verandert, heb je alle recht om je bevalling te doen met iemand waaraan je wel steun hebt. Mijn ex was eigenlijk niet in staat om steun te bieden bij mijn bevalling. Hij vond het vooral allemaal erg zwaar en vermoeiend voor zichzelf. Op een gegeven moment was hij verdwenen, even een blokje om, ziekenhuispersoneel in paniek. Maar het ging prima zonder hem, het enige wat hij deed was op een stoel zitten en klagen dat hij last van zijn rug kreeg. Dat terwijl hij pas van zijn werk was gekomen nadat de vliezen waren gebroken (het was een ingeleide bevalling), dus de eerste 6 van de 16 uur heeft hij niet eens meegemaakt.
Het kind komt er wel, met of zonder man, maar het is net even relaxter bevallen als je je niet druk hoeft te maken om je partner.
MMcGonagall schreef op 26-07-2021 om 23:17:
Als hij na het goede gesprek zijn gedrag niet verandert, heb je alle recht om je bevalling te doen met iemand waaraan je wel steun hebt. Mijn ex was eigenlijk niet in staat om steun te bieden bij mijn bevalling. Hij vond het vooral allemaal erg zwaar en vermoeiend voor zichzelf. Op een gegeven moment was hij verdwenen, even een blokje om, ziekenhuispersoneel in paniek. Maar het ging prima zonder hem, het enige wat hij deed was op een stoel zitten en klagen dat hij last van zijn rug kreeg. Dat terwijl hij pas van zijn werk was gekomen nadat de vliezen waren gebroken (het was een ingeleide bevalling), dus de eerste 6 van de 16 uur heeft hij niet eens meegemaakt.
Het kind komt er wel, met of zonder man, maar het is net even relaxter bevallen als je je niet druk hoeft te maken om je partner.
@To vergeet niet dat iedereen hier gaat adviezen geeft vanuit haar eigen ervaringen en achtergrond (natuurlijk!). McGonnagall doet haar verhaal vanuit haar ervaring met een man die haar absoluut niet steunde. Ik geef mijn advies vanuit mijn achtergrond met een ppd waarbij ik een beetje hetzelfde gedrag vertoonde als jouw man. Het werd mij te veel en ik kon het niet meer aan. Ik was meestal niet leuk voor mijn man. Maar ik was echt op. Ik was zo uitgeput dat ik geen controle meer had over mijn gedrag (wetenschappelijk bewezen dat dat gevolg kan zijn van uitputting). Mijn man is mij blijven steunen en ik heb hulp gezocht. Voor mijn zwangerschap hadden wij het ook heel leuk samen. Doordat ik hulp heb gezocht en mijn man mij bleef steunen zijn we er al wel een heel eind uit ons dal gekrabbeld.
Aan jou nu om te kijken hoe het in jouw relatie zit. Blijf altijd zelf nadenken over wat op jou van toepassing is. Probeer je niet te veel te laten leiden door emoties en hormonen. Vandaar nog een keer de tip om er ook eens echt met iemand over te praten die jou en je man beter kent. Die kan je misschien gerichtere adviezen geven.
PhilDunphy schreef op 26-07-2021 om 22:19:
Ik vind dat je dit niet kan maken. Hij kan dat moment nooit meer over doen.
Wel denk ik dat jij ook iets te 'eisen' hebt. Ik zou daarom zeker nog iemand anders bij de bevalling vragen (iemand die jou dierbaar is en die jou kan steunen). En met die persoon én je man om de tafel gaan zitten om ten eerste te bespreken wat er mis gaat tussen jullie en ten tweede, hele duidelijke afspraken maken over diens rol tijdens de bevalling. Zo kun je wellicht vermijden dat je allemaal energie kwijt bent aan je man bijsturen tijdens de bevalling; dat kan die ander voor zijn/haar rekening nemen. Je man kan dan een passieve rol krijgen. Maar je geeft op die manier hem ook de kans om op het moment supreme juist wel het geluk van de geboorte van jullie dochter mee te maken. En misschien zelfs als een steunende factor te fungeren. Het meemaken van de bevalling lijkt me, ook hormonaal, ook veel in beweging kunnen zetten, in positieve zin.
Dit vind ik een mooi advies.