Egoïstische man vs. zwangerschapshormonen
Hallo allemaal,
Sinds we weten dat ik zwanger ben (met 2 bewust voor gekozen), maak ik continu ruzie met mijn vriend. We gingen graag stappen, uit eten, etc. maar dit moet ik uiteraard beperken nu. Voor hem blijft het oké om gewoon zijn normale leven verder te zetten. Op bepaalde vlakken heb ik daar geen problemen mee op andere wel. Telkens we een ruzie hebben zegt hij dat ik een prenatale depressie heb (terwijl ik goed gezind en blij ben behalve met de zaken die hij zegt/doet) en ik vind gewoon dat hij enorm egoïstisch is.
Om een voorbeeld te geven: Hij wou graag naar Tomorrowland en ik vroeg hem dit niet te doen omdat dat het enige festival was waar ik echt spijt van had dat ik het niet mee kon doen (aangezien nog niemand wist dat ik zwanger was). Het zou niet leuk zijn geweest foto's/filmpjes en verhalen te krijgen als je er zelf heel graag bij had geweest. Achter mijn rug om heeft hij toch een ticket gekocht terwijl ik had voorgesteld anders samen iets leuk te doen die dag (aangezien we die dag ook 2 jaar samen waren). Na heel zware ruzies en tussenkomst van andere mensen is hij niet gegaan en heb ik 3 dagen met een zuur gezicht voor mij gezeten. Ps: mij werd verweten dat ik met vakantie een zuur gezicht trok toen we door hadden dat we zwanger waren. Wat hij niet wil begrijpen is dat ik enorm misselijk was en dat het dan niet echt makkelijk is heel de tijd te lachen.
PS2: Het is niet dat hij niet weg mag gaan (want zo ziet hij het) want komend weekend gaat hij naar een ander festival. En als hij 2 avonden op de week thuis eet, zal het veel zijn. En in september is hij ook nog een mannenweekend aan het plannen.
Nu komen we bij het volgende voorval: We zaten op een etentje en ik zie hem sturen in een vriendengroep 'Ibiza 2023' en ik spreek hem onmiddelijk aan over wat zijn bedoeling is aangezien mijn uitgerekende datum februari 2023 is.
'Het zijn maar ideeën en die moet ik niet met jou bespreken.' Ik vind dit ongelooflijk egoïstisch van zoiets niet op voorhand te bespreken met je partner. Ondertussen heb ik ook al (niet via hem!) vernomen dat de trip eind mei zou zijn (als ons kleintje dus 3-4 maand oud is).
Ik weet echt geen raad meer en zie het niet zitten om zo verder te gaan. Hij leeft op zichzelf en houdt gewoon geen rekening met mij. Of zo voel ik mij toch.
Zijn dit mijn zwangerschapshormonen die te fel reageren of is zijn dit dingen die niet door de beugen kunnen?
Graag jullie mening. Alvast bedankt!
alhambra schreef op 09-08-2022 om 12:33:
Beseft hij zich dat zijn leven compleet gaat veranderen en dat uit huis gaan straks alleen nog in overleg kan?
En is hij daarom nu aan het genieten nu het nog kan?
Als hij het zich niet beseft dan zou ik zorgen hebben over de periode na de bevalling. Is hij wel bereid om zo goed als te stoppen met uitgaan?
Ik denk dat ik met dit gevoel ook mijn vraag heb geschreven. Kindje was gepand en ik probeer het ook goed te doen (daarom bv ook dat als mijn gynae zegt geen hard geluid op te zoeken dat ik zoiets niet ga doen). Maar sinds we nu weten dat we zwanger zijn heeft hij precies een angst om dingen te moeten laten liggen.
En ik bedoel daar niet mee dat je niks kan doen maar je moet wel veel meer plannen en afspreken en overleggen éénmaal een kindje er is (en misschien dat ik dat nu al begin te verwachten aangezien ik inderdaad het gevoel van zwanger zijn al wel heb en dat hij dat nu nog niet wil omdat hij daar fysiek niks van merkt).
Mijn gevoel is nu gewoon dat hij niks overlegd omdat hij bang heeft dat als hij zulke dingen bespreekt en ik misschien het soms niet eens ben met hem (bv TL) dat hij zijn zin niet kan doen.
Nog een voorbeeldje: hij wou het nog niet hebben over namen maar ik had mijn voorkeur al wel gezegd. Enkele dagen later zat een vriend van hem bij ons en hij zegt de naam tegen die vriend (zonder iets van overleg met mij of mensen het mochten weten of zelfs al gewoon maar dat hij die naam ook leuk vond.) Waarna ik letterlijk heb gezegd, met die vriend erbij, dat ik het absoluut niet apprecieer dat hij dat gedaan had omdat zoiets eerst besproken zou moeten worden. Hierop kreeg ik de reactie 'Seg ik beslis toch zelf of ik dat wil zeggen of niet' waarop ik dan moet zeggen 'Nee, zoiets beslis je samen.'.
Ik vind zo'n dingen niet kunnen. Je bent toch een koppel en beslist/bespreekt dingen samen en niet apart? Eender over wat het gaat..? Of het nu gaat over een trip onder de vrienden of over uitgaan of over eender wat. Lijkt mij toch logisch dat ik voor er dingen worden vastgelegd op de hoogte ben van iets? Ik weet nu altijd als laatste wat hij gaat doen (en dan is alles al geregeld). En nee dit wat voor mijn zwangerschap niet zo, dan besprak hij die dingen wel met mij.
C_D schreef op 09-08-2022 om 14:13:
[..]
Ik denk dat ik met dit gevoel ook mijn vraag heb geschreven. Kindje was gepand en ik probeer het ook goed te doen (daarom bv ook dat als mijn gynae zegt geen hard geluid op te zoeken dat ik zoiets niet ga doen). Maar sinds we nu weten dat we zwanger zijn heeft hij precies een angst om dingen te moeten laten liggen.
En ik bedoel daar niet mee dat je niks kan doen maar je moet wel veel meer plannen en afspreken en overleggen éénmaal een kindje er is (en misschien dat ik dat nu al begin te verwachten aangezien ik inderdaad het gevoel van zwanger zijn al wel heb en dat hij dat nu nog niet wil omdat hij daar fysiek niks van merkt).
Mijn gevoel is nu gewoon dat hij niks overlegd omdat hij bang heeft dat als hij zulke dingen bespreekt en ik misschien het soms niet eens ben met hem (bv TL) dat hij zijn zin niet kan doen.
Nog een voorbeeldje: hij wou het nog niet hebben over namen maar ik had mijn voorkeur al wel gezegd. Enkele dagen later zat een vriend van hem bij ons en hij zegt de naam tegen die vriend (zonder iets van overleg met mij of mensen het mochten weten of zelfs al gewoon maar dat hij die naam ook leuk vond.) Waarna ik letterlijk heb gezegd, met die vriend erbij, dat ik het absoluut niet apprecieer dat hij dat gedaan had omdat zoiets eerst besproken zou moeten worden. Hierop kreeg ik de reactie 'Seg ik beslis toch zelf of ik dat wil zeggen of niet' waarop ik dan moet zeggen 'Nee, zoiets beslis je samen.'.
Ik vind zo'n dingen niet kunnen. Je bent toch een koppel en beslist/bespreekt dingen samen en niet apart? Eender over wat het gaat..? Of het nu gaat over een trip onder de vrienden of over uitgaan of over eender wat. Lijkt mij toch logisch dat ik voor er dingen worden vastgelegd op de hoogte ben van iets? Ik weet nu altijd als laatste wat hij gaat doen (en dan is alles al geregeld). En nee dit wat voor mijn zwangerschap niet zo, dan besprak hij die dingen wel met mij.
Hij is niet zwanger maar jij bent zwanger en sorry maar je klinkt alsof je van relaxte chick naar zwangerzilla bent gegaan.
van die naam is erg inderdaad. Maar je bent nu allemaal voorbeelden aan het noemen zodat wij je gelijk geven maar als wij je vriend een klootzak vinden heb je helemaal niks aan... jullie moeten er toch samen uitkomen. Goed dat jullie een afspraak hebben gemaakt!
Battle-Royale schreef op 09-08-2022 om 12:32:
[..]
Als het haar eerste kind is weet ze dat zelf toch ook nog niet? En vroeger ging ze blijkbaar gewoon graag mee en vond ze het prima. Bij een geplande zwangerschap ga ik ervan uit dat je dit vooraf al bespreekt. En het kind is er ook nog niet dus nu kan hij nog.
Dus een vrouw moet haar leven 180% omgooien als je met 2 beslist een kindje te krijgen maar een man moet geen 1% aanpassing doen?
Ik doe nog steeds graag dingen (uit eten/terrasjes/etc.) maar ik heb nu beperkingen ja en dat is prima omdat het een bewuste keuze was. Maar voor mijn vriend was dit kindje ook een bewuste keuze, dus een kleine beetje inlevingsvermogen kan toch wel?
C_D schreef op 09-08-2022 om 14:22:
[..]
Dus een vrouw moet haar leven 180% omgooien als je met 2 beslist een kindje te krijgen maar een man moet geen 1% aanpassing doen?
Ik doe nog steeds graag dingen (uit eten/terrasjes/etc.) maar ik heb nu beperkingen ja en dat is prima omdat het een bewuste keuze was. Maar voor mijn vriend was dit kindje ook een bewuste keuze, dus een kleine beetje inlevingsvermogen kan toch wel?
Het is niet zijn lijf waar dat kind in groeit dus hij heeft geen beperkingen, en ik heb geen idee of hij wel of geen inlevingsvermogen heeft. Wil je dat hij dag en nacht je hand vast houd of mag hij ook nog een eigen leven? En wat voor beperkingen horen er bij 12 weken zwangerschap? Ik dacht dat het spugen rond die tijd weer opklaarde?
letterkoekje schreef op 09-08-2022 om 10:43:
Hemel, CD, jij gaat nog grote ogen trekken als je de echte wereld gaat leren kennen, als je een wereld met eigen kinderen gaat ontdekken! Mag ik vragen hoe oud jullie zijn?
En luide muziek erg voor een baby? Hoeveel kinderen zijn er niet geboren in oorlogssituaties, vrouwen die zwanger waren zonder dat ze het een aantal maanden wisten? En ook die kinderen zijn meestal gezond ter wereld gekomen.
Er zijn zeker argumenten te vinden die niet pleiten voor de volwassenheid van jouw vriend. Maar - ik wil niet kwetsen - dat denk ik van jou hetzelfde.
Mijn vriend is 35 en ik ben 31.
Nee ik neem niks fout op hier, vandaar ook dat ik een vraag stel waar ik graag verschillende antwoorden/visies op wil.
En hard geluid, ik begrijp wat je bedoelt. Maar vroeger dronken ze ook nog elke dag en rookte ze nog gedurende hun zwangerschap. Wat ik hiermee bedoel is dat wat je perfect kan laten, doe je misschien best ook..? Je kiest voor een baby en gaat er alles aan proberen te doen dat hij/zij gezond is.
C_D schreef op 09-08-2022 om 14:22:
[..]
Dus een vrouw moet haar leven 180% omgooien als je met 2 beslist een kindje te krijgen maar een man moet geen 1% aanpassing doen?
Ik doe nog steeds graag dingen (uit eten/terrasjes/etc.) maar ik heb nu beperkingen ja en dat is prima omdat het een bewuste keuze was. Maar voor mijn vriend was dit kindje ook een bewuste keuze, dus een kleine beetje inlevingsvermogen kan toch wel?
Maar... jij bent inderdaad wel de gene die zwanger is. Dus hij kan prima naar een festival en nog steeds alcohol drinken etc. Ik vind dat je jezelf wel erg in een slachterofferrol plaatst en dat is zonde en niet nodig.
Jullie hebben er samen voor gekozen om te kijken of jullie een kindje mogen krijgen. Maar je kan niet van hem verwachten dat hij stopt met leven omdat jij toevallig wat minder kan omdat je moe of misselijk bent.
Mijn ervaring leert dat het over het algemeen wel goed komt met dat soort mannen en die opeens prima vaders worden. Maar, ook mannen moeten wennen aan het idee dat ze vader worden. Zij beginnen pas met het opbouwen van een band met het kind als deze geboren is over het algemeen.
Battle-Royale schreef op 09-08-2022 om 14:33:
[..]
Het is niet zijn lijf waar dat kind in groeit dus hij heeft geen beperkingen, en ik heb geen idee of hij wel of geen inlevingsvermogen heeft. Wil je dat hij dag en nacht je hand vast houd of mag hij ook nog een eigen leven? En wat voor beperkingen horen er bij 12 weken zwangerschap? Ik dacht dat het spugen rond die tijd weer opklaarde?
Zoals hierboven denk ik duidelijk is gezegd, heeft hij een eigen leven: gaan sporten, wekelijks eten met vrienden (oa vanavond), festival dit weekend bv, weekendtripjes voor te fietsen, op stap in het stad met vrienden, etc. Allemaal geen probleem mee want inderdaad het is niet omdat ik iets niet wil/kan doen dat hij dat niet mag doen. Ik heb gevraagd om die 1ne dag dat niet te doen omdat ik mij daar heel kut over voelde dat ik DAT festival niet mee kon doen (andere festivals zou ik géén probleem mee hebben). Het is ook niet dat hij een ticket had op dat moment en geld kwijt zou zijn of dergelijke.
Ongemakken bedoel ik oa hormonale huilbuien (uit het niks en met geen enkele reden). Voor mij inlevingsvermogen hierbij is even te troosten of vast te pakken en niet negeren en doorstappen. Of zoals met TL mij misschien niet helemaal begrijpen in mijn gedachtengang maar iets hebben van oke ik ga binnen 2 weken naar een ander festival en als het voor haar echt niet leuk is, zal ik deze overslagen.
Ik stuurde hem letterlijk 'ik begrijp dat het voor jou niet leuk is om niet te gaan, maar probeer aub ook te begrijpen dat het voor mij niet leuk is om daar foto's, verhalen en zatte telefoontjes, etc van de krijgen en er niet bij te kunnen zijn'.
C_D,
Ik geef je groot gelijk.
Je doet er alleen maar verstandig aan om onnodige risico's uit de weg te gaan.
Je partner mag zich inderdaad wel eens wat meer inleven in jouw situatie en meer oog krijgen voor het belang ervan om de zwangerschap optimaal te laten verlopen.
En er is inderdaad gegronde aanleiding om je zorgen te maken over zijn gedrag.
C_D schreef op 09-08-2022 om 14:46:
[..]
Zoals hierboven denk ik duidelijk is gezegd, heeft hij een eigen leven: gaan sporten, wekelijks eten met vrienden (oa vanavond), festival dit weekend bv, weekendtripjes voor te fietsen, op stap in het stad met vrienden, etc. Allemaal geen probleem mee want inderdaad het is niet omdat ik iets niet wil/kan doen dat hij dat niet mag doen. Ik heb gevraagd om die 1ne dag dat niet te doen omdat ik mij daar heel kut over voelde dat ik DAT festival niet mee kon doen (andere festivals zou ik géén probleem mee hebben). Het is ook niet dat hij een ticket had op dat moment en geld kwijt zou zijn of dergelijke.
Ongemakken bedoel ik oa hormonale huilbuien (uit het niks en met geen enkele reden). Voor mij inlevingsvermogen hierbij is even te troosten of vast te pakken en niet negeren en doorstappen. Of zoals met TL mij misschien niet helemaal begrijpen in mijn gedachtengang maar iets hebben van oke ik ga binnen 2 weken naar een ander festival en als het voor haar echt niet leuk is, zal ik deze overslagen.
Ik stuurde hem letterlijk 'ik begrijp dat het voor jou niet leuk is om niet te gaan, maar probeer aub ook te begrijpen dat het voor mij niet leuk is om daar foto's, verhalen en zatte telefoontjes, etc van de krijgen en er niet bij te kunnen zijn'.
De communicatie en verwachtingen van en naar elkaar toe lopen niet erg soepel. Hebben jullie het wel gehad over de zorg van toekomstig kind? Werk, fulltime, parttime, stoppen. De financiën?
C_D schreef op 09-08-2022 om 14:46:
[..]
Zoals hierboven denk ik duidelijk is gezegd, heeft hij een eigen leven: gaan sporten, wekelijks eten met vrienden (oa vanavond), festival dit weekend bv, weekendtripjes voor te fietsen, op stap in het stad met vrienden, etc. Allemaal geen probleem mee want inderdaad het is niet omdat ik iets niet wil/kan doen dat hij dat niet mag doen. Ik heb gevraagd om die 1ne dag dat niet te doen omdat ik mij daar heel kut over voelde dat ik DAT festival niet mee kon doen (andere festivals zou ik géén probleem mee hebben). Het is ook niet dat hij een ticket had op dat moment en geld kwijt zou zijn of dergelijke.
Ongemakken bedoel ik oa hormonale huilbuien (uit het niks en met geen enkele reden). Voor mij inlevingsvermogen hierbij is even te troosten of vast te pakken en niet negeren en doorstappen. Of zoals met TL mij misschien niet helemaal begrijpen in mijn gedachtengang maar iets hebben van oke ik ga binnen 2 weken naar een ander festival en als het voor haar echt niet leuk is, zal ik deze overslagen.
Ik stuurde hem letterlijk 'ik begrijp dat het voor jou niet leuk is om niet te gaan, maar probeer aub ook te begrijpen dat het voor mij niet leuk is om daar foto's, verhalen en zatte telefoontjes, etc van de krijgen en er niet bij te kunnen zijn'.
Maar je bent volwassen en zwanger. Niet ziek ofzo. Je kunt niet verwachten dat hij zich iets laat ontzeggen waar hij heel graag heel wil omdat je mogelijk een huilbui oid krijgt en getroost moet worden toch? Je maakt nu een heel probleem over 1 dag, omdat jij er van jezelf niet heen mag mag hij ook niet gaan is toch van de zotte? De reden vind ik al helemaal apart.
Battle-Royale schreef op 09-08-2022 om 14:59:
[..]
Je kunt niet verwachten dat hij zich iets laat ontzeggen waar hij heel graag heel wil omdat je mogelijk een huilbui oid krijgt en getroost moet worden toch?
Oh, jawel hoor. Dit is 'slechts' een kwestie van beschaving. Hoe ga je om met de kwetsbaren onder ons?
RodeKrullenbol schreef op 09-08-2022 om 15:03:
[..]
Oh, jawel hoor. Dit is 'slechts' een kwestie van beschaving. Hoe ga je om met de kwetsbaren onder ons?
Natuurlijk niet en die man laat zich niet gek maken dat is duidelijk. Verwacht je ook dat iemand even van zn werk terug komt om zn zwangere vriendin te troosten die weer loopt te grienen om niks? Of verwacht dat alleen maar als hij wat voor zichzelf wil gaan doen? Zwangerschap geeft geen speciale rechten op iets of iemand.
Het heeft echt 0 zin om deze discussie met Battle-Royale te voeren.
Battle-Royale schreef op 09-08-2022 om 15:06:
[..]
Natuurlijk niet en die man laat zich niet gek maken dat is duidelijk. Verwacht je ook dat iemand even van zn werk terug komt om zn zwangere vriendin te troosten die weer loopt te grienen om niks? Of verwacht dat alleen maar als hij wat voor zichzelf wil gaan doen? Zwangerschap geeft geen speciale rechten op iets of iemand.
Tekst verwijderd