Onverwachts zwanger & single
Hey allemaal,
Ik ben op zoek naar advies in verband met een ongeplande zwangerschap. Zelf ben ik 30 jaar en single. Ik heb een enorme kinderwens en werd enige tijd bedrogen door mijn toenmalige vriend terwijl wij zwanger probeerden worden. Deze relatie is bijgevolg ook afgelopen.
Door de anticonceptie door ben ik enkele dagen geleden te weten gekomen dat ik reeds 6 weken zwanger ben momenteel. Ik heb geen vaste vriend en de papa van het kindje is enkel een goede vriend. Nu gaat iedereen die op de hoogte is ervan uit dat ik dit kindje standaard ga laten weghalen. De afspraak ligt zelfs al vast. Maar zelf wil ik dit helemaal niet en wil ik liefst vanal dit kindje alleen opvoeden en kans geven op een leven… Natuurlijk beslis ik hier niet alleen over. Aangezien dit voor de papa totaal geen optie is, heb ik ook zelf het gevoel dat ik helemaal geen keuze heb en dit wringt enorm. Ik weet ook dat ik hier enorm spijt van ga hebben. Maar toch voel ik mij helemaal verstijfd en verplicht dit te laten weghalen.
Koekie1980 schreef op 03-10-2023 om 21:28:
[..]
TO... Schrijf je zelf nog mee?
Hoe staat t werkelijk met de achterban en de financiering?
Je schrijft in je OP over "papa" en "kindje".... Het is pas 6 weken, eerlijk gezegd een "kloddertje cellen" dus nog lang geen kindje. En vooral geen papa want hij lijkt dus alleen de ongewenste donor te zijn. Je ziet t rooskleuriger voor (de toekomst met hem dan) dan hoe t in werkelijkheid lijkt te zijn?
Heb je al een afspraak staan om met hem in gesprek te gaan?
Ik vraag me dan eerder af waarom ze geen steun om het te houden vanuit haar omgeving krijgt.
TO kom je uit België? 'De papa' klinkt nl wel zo. Mogelijk zijn in België dingen anders geregeld dan hier?
Gelebloem schreef op 03-10-2023 om 09:04:
Ik heb ooit -in goed overleg- een abortus ondergaan omdat met name de vader het op dat moment niet zag zitten. Ik had een kinderwens, maar was gerustgesteld met de gedachte dat het 'later' en 'ooit' nog zou gebeuren. Nu het 'later' is en het allemaal erg lastig blijkt te zijn heb ik daar spijt van. Ik ben pro choice etc en ik had direct na afloop absoluut geen spijt, maar ik was toentertijd blij dat ik zwanger was. Nu ik elke maand aan het hopen ben, behandelingen onderga en een zwangerschap uitblijft zie ik die kans die ik toen had in een ander licht. Zomaar ter overweging, zonder moralisme. Het groeit in jouw lichaam, jouw keuze. Veel sterkte!
Op dezelfde manier zou de vriend van TO er later spijt van kunnen krijgen dat hij nu aandringt op een abortus en TO het kindje op zijn aandringen zou laten weghalen. Het kan gebeuren dat hij nooit meer van zijn leven een vrouw ontmoet die een kind van hem wil en dat hij dus nooit meer biologisch nageslacht krijgt. Dan kan het ook gebeuren dast hij er spijt van krijgt dat hij nu aandringt op abortus.
KipFritesAppelmoes schreef op 04-10-2023 om 02:00:
[..]
Op dezelfde manier zou de vriend van TO er later spijt van kunnen krijgen dat hij nu aandringt op een abortus en TO het kindje op zijn aandringen zou laten weghalen. Het kan gebeuren dat hij nooit meer van zijn leven een vrouw ontmoet die een kind van hem wil en dat hij dus nooit meer biologisch nageslacht krijgt. Dan kan het ook gebeuren dast hij er spijt van krijgt dat hij nu aandringt op abortus.
Daar zou ik niet te hard op rekenen.
KipFritesAppelmoes schreef op 04-10-2023 om 02:00:
[..]
Op dezelfde manier zou de vriend van TO er later spijt van kunnen krijgen dat hij nu aandringt op een abortus en TO het kindje op zijn aandringen zou laten weghalen. Het kan gebeuren dat hij nooit meer van zijn leven een vrouw ontmoet die een kind van hem wil en dat hij dus nooit meer biologisch nageslacht krijgt. Dan kan het ook gebeuren dast hij er spijt van krijgt dat hij nu aandringt op abortus.
Andersom kan natuurlijk ook. Dat zij beslist dat het kind komt zonder dat hij het wil. En dat over een jaar of 15 ineens een kind bij hem op de stoep staat, en dat hij zegt:"sorry ik wil je niet zien, ik heb je nooit gewild".
laat TO eerst maar beslissen wat zij het liefste wil. Open daarna een nieuwe discussie over het vervolg.
Ik wil je even mijn ervaring meegeven. Ik heb recent in een gelijkaardige situatie gezeten, maar ik ben een aantal jaartjes jonger.
Ik denk dat je in de eerste plaats goed moet nadenken wat JIJ wil. De mening van de vader zou ik mee in rekening nemen, maar uiteindelijk ligt de beslissing inderdaad bij jou. Laat je dus in geen geval TE veel beïnvloeden door wat de vader zegt (zowel in het geval van houden of laten weghalen).
Zoals verschillende forumleden al hebben aangehaald, probeer je best ook even financieel te bekijken of dit lukt voor jou wanneer je alleenstaand bent. Een goed netwerk is hierbij ook belangrijk! Stel dat je kindje ziek zou worden en jij kan geen verlof krijgen op jouw werk, zijn er dan ouders, broers/zussen, vrienden, nichten/neven bij wie je terecht kan? Ook wanneer het je even te veel kan worden, zal een goed netwerk onontbeerlijk zijn. Maar dat geldt denk ik voor elk gezin.
Weet dat je elke beslissing mag nemen en neem ook de tijd die je nodig hebt. Er is GEEN verkeerde keuze. Het gaat erover dat je een beslissing neemt die zowel met je hart als verstand voldoende is afgewogen. Probeer te luisteren naar beide en laat je idd bijstaan door het FIOM. Ikzelf heb bij hen ook veel steun gehad en besloten om het te laten weghalen. Voor mij was dit het beste en ik maakte deze keuze ook uit liefde voor mijn kindje omdat ik mijn kindje nog niet kon bieden wat het nodig heeft. Dus dat wil ik je ook meegeven. Als je zou besluiten om het weg te halen, kan dit evengoed een keuze uit liefde voor het kindje zijn.
Ik wil je via deze weg alvast een dikke knuffel geven!
Warme groetjes
Kaat