Minnaar/Minnares deel 43

Tikkie heeft zich alsnog goed verstopt...

hoi! Ik zou graag dit topic weer nieuw leven in willen blazen ☺️☺️
want inmiddels zit ik alweer ruim een half jaar in een constructie met een getrouwde man. Zelf ben ik al sinds vorig jaar vrijgezel. Vanaf het eerste moment, en wederzijds, was het al gelijk een onwijze aantrekkingskracht tussen ons. Damnnn wat een onwijs lekkere man. Soort magneet effect wat er tussen ons was ontstaan vanaf het eerste moment dat wij elkaar zagen. Hij heeft direct open kaart gespeeld over zijn huwelijk. Gelijk ook vanaf het begin zien wij elkaar 4 x per week en zijn wij al meerdere weekendjes weggegaan samen. Het werd al snel alleen maar intenser en hechter tussen ons. Over en weer kennen wij elkaars vrienden nu ook. Dus het is niet meer spannend in de zin van stiekem doen. Behalve voor zijn echtgenote. En daar knaagt het wel bij mij. Na een maand elkaar zien, ook met veel diepgang en delen, steunen over ons leven kwam het hoge woord er bij hem uit; ik hou van jou. Eigenlijk vond ik dat moment erg gecompliceerd.  Want het werd hiermee ook beladen. Liefde… hechting etc. En niet alleen lust. Inmiddels zijn wij op het punt beland dat er een keuze gemaakt moet worden. Aan ons gevoel delen en het onwijs fijn hebben met elkaar zitten wij denk ik aan het maximale qua diepgang en wij zijn elkaars beste vriendjes geworden. Ik ken dit zelf ook niet. Hij ook niet. Of is dit de verdraaide realiteit van een affaire? Alles voelt ook dat het klopt. Het is allemaal wederzijds. Seks is ook intens lekker. Toch lees ik over de invloed van hormonen en het verdraaien van je realiteit. Hij heeft inmiddels hulp bij het ordenen van zijn hoofd en de keuze die hij wil gaan maken. Ik wil daarnaast ook voor hem gaan. 
Ik ben benieuwd naar de succes verhalen. Ik lees dat maar 2% van de mannen uiteindelijk weggaat bij zijn gezin en het vaak de mannen die op het laatste moment niet durven. 

Ja sommige mannen gaan weg. Ja dat gaat in sommige gevallen goed. Ik weet niet of er hier veel mensen zijn bij wie dit uiteindelijk gebeurt is.

Hier partner met open huwelijk - geen kinderen. Wat begon als af en toe een keer samen sexen met mij is na een twee jaar een redelijk volwassen relatie geworden, ook omdat na een maand of zes zijn huwelijk minder goed liep dan hij eerst dacht (zijn vrouw had 100,000 Euro schuld gemaakt zonder zijn medeweten oa).

Morgen vertrekt hij naar zijn eigen huis. De scheiding is er bijna door. Ooit zullen we gaan samen wonen. Ik heb ook geen kinderen. De relatie blijft open, voor oms allebei.

scheelt denk ik ook wel veel wanneer er geen kinderen betrokken zijn. Die van mij heeft een onverwachte wending gekregen. Hij trekt zich voorlopig terug om alles te overzien. Een break. Net toen het was uitgesproken. En dat valt bij mij toch niet zo lekker. Naast dat het een behoorlijke omslag is wordt je ook zo weer gedumpt. 

Hier het omgekeerde, Yara. 
Ik ben gebonden, en mijn minnaar is single. Hier trouwens geen thuiswonende kinderen in het spel.
We zien elkaar ruim 2 jaar. Om de zoveel weken, dus zeker niet zo intensief als jij en je minnaar. 
Hij is stapelgek op mij en wil verder met mij. Dwz, dat ik voor hem kies en mijn eigen relatie verbreek. 
Ondanks dat ik mijn eigen partner bedrieg, hou ik nog steeds van hem, en ik ben niet verliefd op mijn minnaar. Dat weet mijn minnaar, maar hij denkt dat ik mijn gevoelens onderdruk. Ondanks dat ik van het begin af aan heb gezegd dat ik mijn partner niet ga verlaten, blijft hij maar op die roze wolk zitten en hoop houden. 
We hebben nu ook een break, want hij kan het niet meer handelen, hopende dat daarmee zijn gevoelens voor mij afzwakken. 
En ik kreeg zelf ook last van stressaanvallen door zijn geclaim.
Ik wil mijn leven en dat van mijn partner niet op z'n kop zetten. 
Ik durf het niet. Kan het niet. Wil het niet.
Vind het goed zo; af en toe de spanning bij mijn minnaar, maar de rust en veiligheid bij mijn partner.

Yara, kijk idd naar de statistieken, dat heb ik ook tegen mijn minnaar gezegd. Slechts een heel, heel, heel erg klein percentage verlaat de eigen partner voor de minnaar / minnares. 
Hou jezelf niet voor de gek.

Yara85 schreef op 03-05-2024 om 09:33:

Naast dat het een behoorlijke omslag is wordt je ook zo weer gedumpt.

Yara, je voelt je gedumpt en ik begrijp je teleurstelling. Maar begrijp je ook dat het ontzettend moeilijk is om je eigen partner, met wie je al jaren samen bent, met wie je al jaren lang lief en leed hebt gedeeld, om die dan maar zomaar te dumpen? Voor iemand die hij nu een half jaar 'kent'?

Zijn breakdown heeft op dit moment met iets anders te maken. Hij moet diep en dit zelf oplossen en ik ga zelf ook nadenken wat ik nu werkelijk wil. Ik wil hem wel de tijd en ruimte geven maar ook mezelf niet op een wachtbankje zetten. Vandaag stuurde hij een berichtje dat ik eigenlijk sinds wij elkaar kennen zijn enige happy factor ben geweest in zijn leven en hij anders is gaan denken over zijn toekomst en anders is gaan kijken naar de wereld. En naast zijn kinderen de belangrijke persoon ben geworden in zijn leven. 

Ik ben zelf de affaire aangegaan ivm een oer lust gevoel wat hij direct in mij triggerde. Ik kwam maanden daarvoor uit een relatie ( zelf uitgemaakt) waar mijn libido echt zoek was. Die zat ergens achterin de vrieskast verstopt. Ik voelde alles weer na onze eerst ontmoeting. De spanning en het avontuur. Heerlijk. Ik heb mij wel laten meeslepen in het openbreken en uitspreken van gevoel, verliefdheid, houden van en de toespelingen. Die zijn allemaal vanuit hem gekomen. Je gaat toch je hart openzetten. Tegen beter weten in. Wetende dat deze gebroken gaat worden. Want die statistieken liegen er niet om. Uiteindelijk hoe mooi zijn woorden dan ook zijn hij zal zijn vrouw/gezin niet verlaten. Ondanks dat er bij ons veel liefde en diepe verbinding zit. Was dat er niet geweest en puur lichamelijk was het wat makkelijker geweest  

Fotolijstje21 schreef op 03-05-2024 om 16:22:

Hier een ervaring waar we beide wel voor elkaar zijn gegaan.
Na 2 jaar elkaar vaak zien met de nodige ups en down(zelfs een time out van enkele maanden)
Toch het besef elkaar niet te willen missen.
Inmiddels 14 jaar bij elkaar.
Het kan zeker dus zeker goed gaan.
Maar makkelijk is het zeker niet, zo’n keuze te maken terwijl je beide in een relatie (en met kinderen) zit.
Achteraf toch een goede keuze geweest!

hi foto lijstje, ik ben nieuwsgierig…. Is het vreemdgaan de afgelopen 14 jaar nooit een hekelpunt geweest, dat het toch voor argwaan of geen vertrouwen zorgde, of kon je dat beide naast je neerleggen. “ als je voor elkaar kiest en daarvoor in de relaties die je had nooit sprake is van vreemdgaan, lijkt me dat makkelijker en lastiger weer als je bv niet z’n eerste minnares was.. “

Yara85 schreef op 03-05-2024 om 19:09:

Zijn breakdown heeft op dit moment met iets anders te maken. Hij moet diep en dit zelf oplossen en ik ga zelf ook nadenken wat ik nu werkelijk wil. Ik wil hem wel de tijd en ruimte geven maar ook mezelf niet op een wachtbankje zetten. Vandaag stuurde hij een berichtje dat ik eigenlijk sinds wij elkaar kennen zijn enige happy factor ben geweest in zijn leven en hij anders is gaan denken over zijn toekomst en anders is gaan kijken naar de wereld. En naast zijn kinderen de belangrijke persoon ben geworden in zijn leven.

Ik ben zelf de affaire aangegaan ivm een oer lust gevoel wat hij direct in mij triggerde. Ik kwam maanden daarvoor uit een relatie ( zelf uitgemaakt) waar mijn libido echt zoek was. Die zat ergens achterin de vrieskast verstopt. Ik voelde alles weer na onze eerst ontmoeting. De spanning en het avontuur. Heerlijk. Ik heb mij wel laten meeslepen in het openbreken en uitspreken van gevoel, verliefdheid, houden van en de toespelingen. Die zijn allemaal vanuit hem gekomen. Je gaat toch je hart openzetten. Tegen beter weten in. Wetende dat deze gebroken gaat worden. Want die statistieken liegen er niet om. Uiteindelijk hoe mooi zijn woorden dan ook zijn hij zal zijn vrouw/gezin niet verlaten. Ondanks dat er bij ons veel liefde en diepe verbinding zit. Was dat er niet geweest en puur lichamelijk was het wat makkelijker geweest

Yara je hebt je hartstochtelijk gestort in iets waar je geduld zeker op de proef wordt gesteld. Ondanks de liefde die je samen ervaart, hoe diep het ook zit, komt er een hoop angst om de hoek kijken, bij het opgeven van een vorige relatie. Al is het de gewenning, angst, onzekerheid voor het onbekende . Je weet immers wel wat je thuis hebt, misschien niet wat je perse wilt, maar je kan er op bouwen. Zoals ik het lees is hij wel serieus het aan het overwegen en zoekt naar oplossingen voor z’n problemen, ik denk geen notaire vreemdganger verder maar dat dit jullie beide is overkomen zoals ik het lees. Een half jaar is niet lang of genoeg, geef het eerder 1-2 jaar en trek je het niet,‘kan je er niet op wachten, dan is het niks voor jou” maar waar een wil is is wel een weg, je kan veel over jezelf leren en je eigen grenzen. sommige mannen gaan echt wel gewoon weg. Al lijkt het onmogelijk en hebben ze kinderen of zijn er kinderen op komst” ik spreek uit ervaring, maar het is een Hell of a Ride, wat goed gemaakt wordt als je het overleefd samen, wat je liefde ook sterker maakt. Een united Front wordt je. Kan je echt niet wachten, en ik ken die wachtbank” “ dan moet je stoppen, want je maakt jezelf anders gek.., 🫣.
ik ben zelf een temperamentvol persoon die echt ging schoppen er tegen maar dat werkt echt averechts. Focus op jezelf en je leven, geniet en heb plezier, en wat van jou is komt uiteindelijk bij je terecht, laat je niet Leiden door statistieken of andermans verhalen ieder z’n verhaal en ieder Mens is uniek  ❤️🙏🏼

hi snoepje,

mooi beschreven! Ik zou dat zelf ook heel lastig vinden. Al zo lang samen een leven opgebouwd. Al begreep ik dat hij toch niet helemaal happy is en er veel geheimen zijn waar zij geen weet van heeft. Wanneer het werkbaar is en het functioneert dan zou je dit ook niet snel weggooien. En dan is een half jaar wellicht net te kort dag. Ik ben best bereid het nog even op zijn beloop te laten. Persoonlijk heb ik mijn leven goed op orde en heb ik op dit moment ook geen behoefte aan een man 24/7 om mij heen 😀…. Uiteindelijk wel. Zelf stond ik er wel steady in. Zonder toespelingen en het was ook veilig. Meneer moest zo nodig helemaal hotel de botel raken. Goed, ik ook en dan wordt je binnen de kortste keren ook nog een elkaars beste vriendjes. Deze diepgang, connectie heb ik nog niet eerder meegemaakt. Hij ook niet. Dat maakt het toch erg vertrouwd. 

Ik kan mij goed voorstellen dat de bumpy ride ook begint bij het uitspreken en er naar handelen en het scheiden en de nasleep pittig kan zijn. Zelf ben ik ook geen voorstander van gespreid bedje naar bedje. Maar goed, het overkomt je en bij die diepe liefde en wanneer het zo moest zijn dan is dat wat het is.