Leren loslaten

Ik begin dit bericht met niet eens een duidelijke vraag/doel. Misschien helpt het me om mijn gedachten te ordenen en een frisse blik van buitenstaanders te krijgen.
Situatieschets: bijna 40 jaar, gezin met man en twee kinderen (5 en 8 jaar). Begin 2020 ben ik gediagnosticeerd met een depressie, die waarschijnlijk na de geboorte van de jongste is ontstaan. Met behulp van therapie en medicatie ben ik erdoorheen gekomen. Medicatie heb ik vorig jaar met pijn en moeite uiteindelijk helemaal af weten te bouwen. Dit afbouwen hebben zowel man als ikzelf erg onderschat, maar gelukkig is het mbv een afbouwschema van de huisarts gelukt.
Ik werk drie dagen, dus er is tijd genoeg voor huishouden, tuin en tijd voor mezelf. We hebben ook wekelijks twee uur een schoonmaakster voor de routine klussen, dus dat scheelt ook enorm in het huishouden. Ik heb een verzorgpaard waar ik volop van geniet, ben met nog een andere leuke hobby/opleiding bezig.
De afgelopen tijd is druk geweest met zowel leuke dingen als regelzaken omtrent huis (verjaardag van kind, alle ruiten zijn vervangen, we zijn met de tuin bezig, schilder en aannemer benaderd voor reparaties en schilderwerk van kozijnen, nieuwe eetkamerhoek). Ik merk de laatste paar maanden dat ik gedurende de dag lekker bezig ben met klusjes, hobby, huishouden en uiteindelijk eigenlijk oververmoeid ben. Waar ik vroeger zo de hele dag wel bezig kon zijn en daarna nog wel energie overhad, is dat nu dus anders. Afgelopen dinsdag reed ik vanuit mijn werk terug naar huis en ik kreeg ineens een enorme dip. Ik voelde me koud, rillerig, steeds gapen. Ook woensdag was ik nog oververmoeid. 
Naar mijn idee doe ik niet teveel, dus heb ik ook niet de neiging om het rustiger aan te willen doen. Dat is overigens ook lastig voor me. Als ik bijv. eenmaal in de tuin bezig ben, kan ik slecht stoppen. Ik kan voor mijn gevoel dingen niet half doen en helaas is de tuin natuurlijk nooit klaar.
Ik vraag me af of dit nog de naweeën zijn van mijn depressie en periode van overbelasting. Kan ik minder aan dan vroeger? Mag ik de lat niet meer zo hoog voor mezelf leggen? Terwijl ik dus eigenlijk vind dat ik geen reden tot klagen heb en het erg luxe voelt dat ik de vrijheid heb om maar drie dagen te werken en twee hobby's heb die best wel wat kosten (zowel qua tijd als financieel). 
Nu ik vermoeider ben, merk ik dat ik erg de controle over alles probeer te houden (vandaar de titel van het topic: leren loslaten. Al schrijvende merk ik dat het veelomvattender is dan dat): dat de kinderen goed eten (de oudste is een slechte drinker en eter), dat onze nieuwe tafel niet binnen een paar maanden afgeragd is, smetvrees trekjes... Mijn hoofd staat nooit stil, er is altijd wel iets dat moet gebeuren. Ik heb een geheugen als een vergiet. Ik heb inmiddels een balansplanner waar ik zaken in probeer op te schrijven. En ik ben van plan om volgende week een coach te benaderen (kan via mijn werk). 

Waarom voel ik mijn lichaam niet goed en op tijd aan? Waarom overschrijd ik kennelijk steeds een grens waardoor ik een chagrijnige partner en moeder ben aan het einde van de dag? Ik wil en moet echt iets gaan veranderen, omdat dit voor niemand in huis een fijne situatie is. Ik weet dus niet precies wat ik met dit topic wil. Misschien hoop ik op herkenning van anderen, tips en ervaringsverhalen... Heb jij ook zoiets meegemaakt? Kun je vertellen wat voor jou echt geholpen heeft/ de situatie heeft veranderd?